Rozella żółtolica żyje w południowo-zachodniej części Australii Zachodniej, w rzadkich lasach, nad brzegami rzek i w sąsiedztwie pól uprawnych. Jest najmniejszą papugą z rodzaju Platycercus (26 cm dł.). Występuje u niej wyraźny dymorfizm płciowy, samiec ma czerwoną głowę, szyję, pierś, brzuch i podogonie, a na policzkach i podgardlu wyraźne żółte plamy. U samicy głowa jest czerwono zielona, a żółć na policzkach słabo zaznaczona. Upierzenie całego ciała jest mniej intensywne i kontrastowe. Młode ptaki są zielone, bez żółtej plamki na policzku.

Rozella bladogłowa, zwana też rozellą bladą, do niedawna rzadko była spotykana w hodowlach europejskich. Pochodzi z północno-wschodniej Australii, zamieszkuje sawanny, często żeruje na plantacjach owoców, oraz uprawach słonecznika i kukurydzy. Dorasta do 33 cm długości, brak u nich dymorfizmu płciowego. Dominującym kolorem upierzenia jest żółty i niebieski, z zielonymi piórami ogona i biało-żółtą głową.

Rozella tasmańska, zwana także kaledońską, występuje jedynie w Tasmanii, przede wszystkim w lasach eukaliptusowych i wilgotnych lasach dolin rzecznych. Jest pięknie upierzona, z żółtą piersią, niebiesko-oliwkowymi skrzydłami, granatowym policzkiem i czerwonym czołem. Samica jest znacznie mniejsza od samca, osobniki młodociane są zielonkawe i matowe, dopiero po przepierzeniu w wieku około 15-24 miesięcy uzyskują jaskrawo żółte pióra na piersi.

Hodowla i żywienie rozelli

W literaturze często pojawia się informacja, że rozelki można trzymać w klatkach. Niestety, jest to ptak zbyt płochliwy, by nadawał się do klatki, gdyż za każdym razem, gdy będziemy w klatce sprzątać, będzie spłoszony obijał się o pręty. Można pokusić się o trzymanie ich w wolierach pokojowych, choć jeśli liczymy na założenie hodowli, zalecam wolierę zewnętrzną, w której ptaki mogą przebywać przez cały rok bez dogrzewania w zimie, o ile mają zapewnione suche miejsce osłonięte przed wiatrem i opadami (są odporne na mróz).