Najliczniejszy wśród konur jest rodzaj Aratinga (liczy około 25 gatunków), w obrębie którego wiele gatunków jest trzymanych w domach jako zwierzątka domowe.

Charakterystyka konurs rodzaju Aratinga

Są to średniej wielkości ptaki (od 22-40 cm długości), przeważnie zielone (choć czasem może to być żółty lub pomarańczowy np. u A. solstitialis), z charakterystyczną nieopierzoną, białą obwódką wokół oka i długim klinowatym ogonem. Dymorfizmu płciowego zwykle brak (słabo zaznaczony u A. cactorum). Są odporne na niesprzyjające warunki atmosferyczne i niewymagające pod względem utrzymania, choć gatunki endemiczne mają nieco większe wymagania środowiskowe. Są bardzo społeczne, w naturze całe życie spędzają w stadzie lub rozdzielają się na pary jedynie w okresie lęgowym. Z natury są bardzo hałaśliwe, a ich głos jest donośny i piskliwy. Nie sprawiają trudności w oswajaniu, chętnie uczą się naśladowania dźwięków i wykonywania sztuczek, a niektóre można nawet nauczyć powtarzania słów. Ponieważ, jak konury opisane w poprzedniej części, są bardzo ruchliwe i aktywne, przy urządzaniu woliery nie powinniśmy zapominać o umieszczeniu sporej liczby zabawek. W niewoli żyją średnio 20-25 lat.

Konura słoneczna

Do najczęściej spotykanych w hodowli papug z tego rodzaju należy Aratinga solstitialis – konura słoneczna. W polskiej literaturze jest często mylona z konurą ognistobrzuchą A. jandaya, z którą jest bardzo blisko spokrewniona. Wg Światowego Spisu Ptaków, ustalanego przez naukowców z Międzynarodowego Kongresu Ornitologicznego (IOC), wyodrębniono trzy odrębne gatunki: A. solstitialis (k. słoneczna), A. jandaya (k. ognistobrzucha) i A. pintoi (k. żółta), choć przez niektórych naukowców są nadal traktowane jako podgatunki. Wszystkie pochodzą z północno-wschodniej Brazylii i są do siebie bardzo podobnie ubarwione. Wszystkie trzy gatunki są zagrożone wyginięciem.

Dorosłe konury słoneczne osiągają wielkość do 30 cm, a w ubarwieniu dominuje żółć (ciemię, kark, płaszcz, mniejsze pokrywy skrzydeł, obrzeżenia dużych pokryw, pokrywy podskrzydłowe i pierś), boki i część twarzowa są pomarańczowe, z czerwienią przy pokrywach usznych, dziób czarny. W skrzydle nasada dużych pokryw, lotek trzeciorzędowych i nasada pierwszorzędówek są zielone, zaś drugorzędówki, zakończenia pierwszorzędówek i większość pokryw pierwszorzędowych są granatowe, natomiast od spodu całe skrzydło ma szary odcień. Ogon jest zielony z niebieskimi końcówkami. Odróżnić je od pozostałych dwóch gatunków można po zakresie zieleni na skrzydłach i reszcie ciała; k. ognistobrzucha ma całkowicie zielone pokrywy skrzydeł, płaszcz i podbrzusze, a k. żółta tylko na płaszczu, oraz mniej pomarańczowego na spodzie ciała. Młode konury słoneczne są bardziej zielone, z żółtą głową, pomarańczową piersią i spodem ciała.

Najlepiej trzymać je w wolierze pokojowej lub zewnętrznej (z częścią wewnętrzną, ale zwykle bez konieczności dogrzewania w zimie), choć ze względu na swój nieprzyjemny, piskliwy głos nie jest polecana do trzymania w domu. Woliera powinna mieć mocną, metalową konstrukcję, a do wewnątrz należy dostarczać duże ilości świeżych gałązek i okorowanych konarów. Poza okresem lęgowym można łączyć je w większe stada lub łączyć z innymi gatunkami ptaków.

Żywienie i rozmnażanie jak przy innych konurach.

Konura kaktusowa

Aratinga cactorum pierwszy raz pojawiła się w Europie w 1862 roku i od tamtej pory stała się stałym i lubianym, choć stosunkowo rzadkim mieszkańcem naszych mieszkań. Jest endemicznym gatunkiem sawanny kolczastej północno-wschodniej Brazylii.

Ubarwiona zielono-żółto, z blado-brązowym ciemieniem, brązową częścią twarzową i piersią, żółto-pomarańczowym brzuchem, zielonym ogonem z niebieskimi zakończeniami sterówek. Dziób i nogi blade. Samica ma jasną, żółtą tęczówkę, blado-żółty brzuch i bardziej szarą głowę. Młode ptaki mają zielonkawą głowę bez brązowych dodatków, a pierś i brzuch oliwkowo-zielone.

Jest dość płochliwa, ale łatwo się oswaja, nie niszczy drewnianych elementów woliery, o ile ma dostarczane codziennie świeże gałązki do obskubywania. Może być trzymana cały rok w wolierze zewnętrznej, pod warunkiem, że temperatura w części wewnętrznej nie będzie niższa niż 5oC. Najlepiej trzymać je w parach, gdyż nie tolerują towarzystwa innych ptaków. Jest dość wybredna, jeśli chodzi o miejsce do gniazdowania, zwykle wybierając naturalne wydrążone pnie. Ważne jednak by budka lęgowa miała podstawę nie mniejszą niż 30 x 30 cm, wysokość co najmniej 45 cm, a otwór wlotowy o średnicy 6 cm. Dno budki zaleca się wyściełać wilgotnymi trocinami lub mieszanką trocin i torfu.

Można je nauczyć powtarzania kilku słów.

Konura kolumbijska

A. wagleri zwana jest też często konurą czerwonoczelną lub andyjską. Pochodzi z subtropikalnych i tropikalnych lasów Kolumbii, Ekwadoru, Peru i Wenezueli. Jej ubarwienie jest niemal jednolicie zielone, z żółtawym odcieniem spodu ciała, jedynie z czerwienią na czole, czerwonymi plamkami na gardle, oraz piórami porastającymi nogi. Dziób i nogi są jasne, żółtawe. Młode ptaki mają bledszą i mniejszą plamę na czole (lub całkiem jej brak), dziób szary lub różowy u podstawy górnej części dzioba.

Jest bardzo inteligentna, ale niestety również głośna. Należy trzymać ją w wolierze o długości co najmniej 3 m, w temperaturze nie spadającej poniżej 10oC. Ponieważ ma skłonności do niszczenia, woliera powinna mieć mocną, metalową konstrukcję, a w środku nigdy nie powinno brakować gałązek do obgryzania. Można trzymać w parach, nie toleruje obecności innych ptaków nawet w okresie polęgowym.

Do hodowli zaleca się użycie naturalnych pieńków o podstawie 30x30 cm, wysokości 70 cm i z otworem wejściowym o średnicy 8 cm. Ciekawym zachowaniem piskląt jest udawanie martwych w czasie kontroli gniazd.

Konura brazylijska

A. aurea nazywana jest również konurą złotoczelną. Rozprzestrzeniona jest na suchych sawannach z palmami, obrzeżach suchych nizinnych lasów i w lasach galeriowych wschodniej Brazylii, Paragwaju, Boliwii, aż po północną Argentynę, gdzie uznawana jest za szkodnika. W większości populacji jej liczebność wzrasta dzięki wycinaniu lasów, gdyż ptak ten preferuje tereny otwarte, natomiast w Argentynie drastycznie spada w wyniku tępienia.

Niewielka konura (23-28 cm długości), ubarwiona zielono, z pomarańczową plamą na czole i obrączką wokół oka, oliwkowe gardło, policzki i pierś. Tęczówka oka pomarańczowo-żółta. Dziób i nogi ciemne. Młode mają mniejszą plamę na czole, węższą obwódkę wokół oka i szarą tęczówkę.

Jest jedną z najchętniej hodowanych na świecie papug z rodzaju Aratinga, o przyjemnym, niezbyt głośnym brzmieniu głosu i przyjaznym usposobieniu. Nie ma zwyczaju niszczenia drewnianych elementów wystroju, nie wymaga dużej woliery (min. 2 m długości), można łączyć ją z innymi gatunkami papug. Najlepsza jest dla nich woliera pokojowa lub ogrodowa, a temperatura w zimie nie może spadać poniżej 5oC. Ponieważ chętnie się kąpie, należy ustawić na dnie woliery płytkie naczynie z wodą.

Rozmnaża się niechętnie, w pomieszczeniu hodowlanym powinny być zawieszone co najmniej dwie budki gniazdowe, o wymiarach 20x20x30 cm, z otworem wlotowym o średnicy 6 cm. Ważne również, by jedzenie było urozmaicone, najlepiej podawane z sezonową zmiennością. W naturze gniazda zakłada w opuszczonych termitierach. Z powodu łatwości w dostępie do gniazd, pisklęta często są zabierane do hodowli, dlatego bardzo ważne jest, by kupować ptaki z pewnego źródła i z papierami (CITES).