Ptaki

08.08.2010
autor:  Justyna Niżyńska-Bubel
kategoria:  Ptaki

Do ptaków australijskich popularnych w hodowli należą, poza rodziną kakadu czy papużkami falistymi, także łąkówki i świergotki. Są ptakami chętnie trzymanymi zarówno w domach jak wolierach zewnętrznych, z powodu łatwości w utrzymaniu i rozmnażaniu, ale również spokojnemu usposobieniu i cichemu, melodyjnemu głosowi.

Nie są jednak typem pieszczocha, przesiadującego na ramieniu, czy dającego się głaskać, ponieważ z natury są płochliwe. Nie mają również zdolności naśladowania ludzkiej mowy czy innych dźwięków. Jednak ich urok tkwi w smukłej, wdzięcznej sylwetce i pięknym upierzeniu, dodatkowo urozmaiconym wielością odmian barwnych.

Charakterystyka gatunku

Do rodzaju świergotek (Psephotus) należy 5 gatunków średniej wielkości papug o smukłej sylwetce, z długim klinowatym ogonem i delikatnym dziobem. Cechuje je wyraźny dymorfizm płciowy; kolory upierzenia samca są intensywne i jaskrawe, natomiast samica jest matowa i szarawa. Zwykle prowadzą koczowniczy tryb życia w suchym środowisku sawannowym i stepowym, choć niektóre gatunki pospolicie spotykane są w pobliżu farm lub w lasach mangrowych na wybrzeżu. Gniazda zakładają w dziuplach drzew, pod okapami domów, a nawet w norach ziemnych. Żerują przede wszystkim na ziemi, wyszukując nasion traw i chwastów, ale mogą również zbierać ziarno na polach uprawnych. Występują tu takie gatunki jak: popularna w hodowli świergotka seledynowa (Psephotus haematonotus) i wielobarwna (P. varius), sporadycznie spotykana świergotka czarnogłowa (P. dissimilis), poza tym świergotka złotoskrzydła (P. chrysoptergius), oraz wymarła w zeszłym wieku świergotka rajska (P. pulcherrimus). Wszystkie podlegają ochronie i w Polsce rejestracji.

Świergotka seledynowa (P. haematonotus)

Osiąga do 28 cm długości, u samca dominuje kolor jaskrawo zielony w odcieniach od seledynu po turkusowy, brzuch żółty, kuper z czerwoną plamą, spód sterówek blady, zewnętrzne sterówki błękitno-białe, część dłoniowa upierzenia w skrzydle granatowa (lotki pierwszorzędowe i pokrywy), u samicy upierzenie jest matowe, w odcieniu oliwkowym z lekko żółtawą piersią i podbrzuszem. Już u młodych osobników widać różnice w upierzeniu, ponadto młode ptaki mają białą pręgę na pokrywach podskrzydłowych, która u samców znika po pierwszym pierzeniu (około 3 miesiąca życia). Występuje w wielu odmianach barwnych, wśród których wyróżnić można m. in. cynamonową, lutino, niebieską i szeki.

Jest to papuga odporna na niskie temperatury, dzięki czemu można ją trzymać w wolierze zewnętrznej przez cały rok, ważne jednak by miała schronienie przed wiatrem i wilgocią. Ze względu na cichy sposób bycia można ją trzymać w mieszkaniu, najlepiej w wolierach pokojowych lub balkonowych. Należy zagwarantować im jak najwięcej ruchu i możliwość latania, co sprzyja zachowaniu dobrej kondycji i zdrowia. Najlepiej trzymać je parami, można też łączyć z innymi gatunkami spokojnych ptaków, nawet znacznie mniejszymi.

Podstawą żywienia jest ziarno suche i skiełkowane, z dodatkiem owoców, warzyw i zieleniny, a w okresie lęgowym także pokarm jajeczny i owady (np. larwy barciaka, mączników, świerszcze). Warto wprowadzić sezonowość karmienia i w okresie lęgowym podawać głównie ziarno namoczone lub skiełkowane, oraz kiełki innych nasion, natomiast w okresie spoczynkowym podawać przede wszystkim ziarno suche.

Rozmnażają się łatwo. Gniazdo zakładają w budce lęgowej o wymiarach 25x25x30 cm, z otworem o średnicy 5-6 cm, wyścielonej trocinami. Samica składa 4-8 jaj, które wysiaduje sama przez 18-22 dni. Samiec w tym czasie donosi jej jedzenie. Młode po 4 tygodniach opuszczają gniazdo, ale jeszcze przez 2-4 tygodni są karmione przez rodziców. W momencie, gdy ptaki szykują się do następnego lęgu, samiec staje się agresywny dla potomstwa, które należy oddzielić. Mogą gnieździć się nawet do czterech razy w roku, ale dla zdrowia samicy lepiej nie dopuszczać do więcej niż dwóch lęgów w sezonie. Żyją średnio 12 lat.

Świergotka wielobarwna (P. varius)

Osiąga podobną wielkość co poprzedni gatunek. Tu również występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec jest intensywnie zielony (w różnych odcieniach, od seledynowego po domieszkę niebieskiego), z żółtym czołem, czerwoną plamą na ciemieniu, czerwony brzuch, pomarańczowo-żółte średnie pokrywy skrzydłowe, podogonie żółte, nadogonie czerwone, lotki granatowe i żółte, ogon jak u świergotki seledynowej, z granatową środkowa parą. Oko brązowe, dziób brązowo-szary. Samica matowa, brązowo-oliwkowa, z pomarańczowo-żółtym czołem i ciemnoczerwoną plamą na ciemieniu. Skrzydła ciemnozielone z czerwoną plamą  na średnich pokrywach, na spodniej stronie skrzydła biały pas. Dziób i nogi szare. Młode podobne do osobników dorosłych, z żółtawym, jasnym dziobem i brązowawymi nogami. Występuje w wielu odmianach barwnych, m. in. opalowej, cynamonowej.

Hodowla jak u poprzedniego gatunku, w okresie lęgowym samiec jest jednak agresywny w stosunku do innych ptaków. Ponadto są bardziej wrażliwe na warunki atmosferyczne i samica w zimie wymaga temperatury minimalnej do 10oC.

Świergotka czarnogłowa (P. dissimilis)

Jest bardzo rzadka w hodowlach w Polsce. Samiec jest turkusowo-niebieski, z czarną maską na głowie ciągnącą się od dzioba, przez oczy na ciemię, na kark schodzi już w szarym odcieniu. Tylna część ciała i skrzydła są ciemnobrązowe, choć zewnętrzna krawędź skrzydeł szeroko żółto obrzeżona. Na podogoniu pióra są czerwonawe z białymi szczytami. Samica jest jasnoniebieska, z szaro-zieloną głową, żółtawym nalotem na karku, wierzchu ciała i skrzydłach. Osobniki młodociane podobne do samicy, ale z jasnym dziobem.


zapisujemy ocenę
Oceń artykuł:
Wasza ocena: 0.0 (0 głosów)

Poprzedni Następny
Zobacz również
Komentarze (0)

Jeszcze nie skomentowano tego artykułu