Decydując się na papugę, należy pamiętać, że jest to ptak bardzo towarzyski, wymaga naszej opieki i towarzystwa. Jeśli zdecydujemy się na kupno większej ilości ptaków, nasze towarzystwo nie jest dla nich niezbędne, jeśli jednak kupimy tylko jednego, stajemy się jego jedynym towarzyszem życia. Dlatego bardzo ważny jest czas, który poświęcimy na budowanie wzajemnych relacji, które powinny w jak największym stopniu zaspokajać potrzeby społeczne naszej papugi.

Mówiąc o oswajaniu nie mamy na myśli wykonywania sztuczek, ale wzajemne zaufanie i bliskość.

Mity o oswajaniu

Krążą opinie, że aby mieć oswojonego ptaka, trzeba kupić takiego, który jako pisklę był odkarmiany przez człowieka (coraz częściej takie ptaki są sprzedawane). Należy uzmysłowić sobie kilka ważnych aspektów takiego postępowania.

Po pierwsze, ptak odkarmiony przez człowieka nigdy nie będzie w tak dobrej kondycji fizycznej i zdrowiu jak ptak odchowany przez rodziców. Zwykle jest albo niedożywiony, albo przekarmiony, albo z zatłuszczoną wątrobą, albo z awitaminozą. Dziedzina żywienia wciąż jeszcze się rozwija, a wiele aspektów pozostaje wciąż niezbadanych, należy pamiętać, że dobra kondycja ptaków w okresie pisklęcym wpływa na ich lepszą odporność i zdrowie w przyszłości.

Po drugie, ptak zbyt wcześnie odebrany rodzicom nie nadaje się już do hodowli. Gdybyśmy kiedyś chcieli dokupić mu towarzysza, nie będzie go tolerował, nie będzie potrafił się z nim porozumieć, gdyż nie nauczył się od dorosłych ptaków prawidłowych zachowań społecznych. A jeśli z jakiegoś powodu zaczniemy mu poświęcać mniej czasu (nowa praca, inne zwierzęta, dziecko, partner, hobby), skażemy go na samotność, której w żaden sposób nie uda się uśmierzyć. Ponadto ptaki odkarmiane przez człowieka są bardziej podatne na stres, cierpią na różnego rodzaju stereotypie, wyskubują sobie pióra, częściej popadają w apatię. Są również bardziej zaborcze i może zdarzyć się, że nie będą tolerowały innych członków rodziny.

To nieprawda, że oswoić można tylko ptaki odkarmiane przez człowieka, nieprawdą jest również, że muszą to być ptaki młode. Owszem, częściej zdarza się, że starsze ptaki mają już swoje przyzwyczajenia i niezdrowe nawyki, jakieś lęki, których zrozumienie wymaga ogromnej cierpliwości i czasu. Ale to nie znaczy, że nie można ich oswoić. Nie każda papuga da się oswoić z równą łatwością, zależy to zarówno od gatunku, jak temperamentu samego ptaka. Trudniejsze w oswojeniu są z reguły świergotki, łąkówki czy rozelle, natomiast do najłatwiej oswajalnych należą nimfy, papużki faliste, czy senegalki. Ale zdarzają się zarówno oswojone rozelle, jak dzikie i płochliwe żako. Nieprawdą jest również, że na proces oswajania wpływ ma płeć papugi. Samiczki są często ciekawsze i bardziej otwarte, choć samce zwykle łatwiej nauczyć powtarzania dźwięków. Głównym czynnikiem determinującym jest jednak temperament. Ptaki trzymane w dużych grupach trudniej oswoić niż trzymane pojedynczo, jednak przebywając z nimi i okazując im zainteresowanie wystarczająco długo, również sprawimy, że nas zaakceptują.