Czyż czerwony

Carduelis cucullata zwany jest czasami kapucynem i był bezpośrednim wzorcem, od którego uzyskano czerwoną odmianę kanarka. Pochodzi z Ameryki Południowej, gdzie żyje na terenach otwartych, skrajach lasów i stepach. Jest gatunkiem bardzo rzadkim i zagrożonym wyginięciem w naturze.

Dochodzi do 12 cm długości, samiec jest intensywnie czerwono ubarwiony, z czernią na głowie i podgardlu, oraz skrzydłach i ogonie, z bielą na podbrzuszu i spodzie skrzydeł. Samica jest szara na głowie, piersi i wierzchu ciała, z czerwonym kuprem i pokrywami nadogonowymi. Pierś jest szara z czerwonymi bokami, reszta ciała jak u samca. Młode samice są bledsze od dorosłych, a samce mają zamiast czerwieni odcień brązowy. Kolor jest zależny od karotenoidów, występujących w jedzeniu (szczególnie marchew!, cykoria, mniszek).

Nadają się do woliery pokojowej, ale każda para powinna być trzymana oddzielnie. Woliera powinna być wyposażona w suche zakrzaczenia i bujną zieleń, gdzie samica mogłaby się ukryć przed natrętnym samcem. W małej klatce może się zdarzyć, że samiec zamęczy swoją partnerkę. Ptaki agresywnie reagują na inne ptaki tego samego gatunku, oraz ptaki ubarwione podobnie, ale można spokojnie łączyć je z ptakami pozbawionymi w upierzeniu barwy czerwonej. Najlepiej czują się w temperaturze 22-28^oC.

W żywieniu podstawę powinno stanowić skiełkowane ziarno, szczególnie murzynek, proso japońskie, rzepak i rzepik. Suche ziarno powinno się podawać w niewielkich ilościach.

Kulczyk białorzytny

Serinus leucopygius znany jest powszechnie jako kulczyk szary lub szary śpiewak i jest jednym z najpiękniej śpiewających łuszczaków, często samce używane są jako nauczyciele młodych bastardów lub kanarków. Każdy samiec śpiewa inaczej, w swoją piosenkę wplatają także motywy śpiewu innych gatunków ptaków. Samiczki śpiewają również, choć nie tak imponująco.

Pochodzi z północno-zachodniej Afryki i najlepiej czuje się w temperaturach powyżej 27^oC, w temperaturach poniżej 18^oC zaczynają chorować. Są również wrażliwe na wahania temperatur. Raz dobrane pary nie powinny być więcej rozdzielane. Są jednymi z najdłużej żyjących łuszczaków, w niewoli nawet do 17 lat.

Żywienie i hodowla jak przy poprzednim gatunku. Są szczególnie wrażliwe na niedobór witamin i minerałów. W diecie nie powinno też zabraknąć pokarmu pochodzenia zwierzęcego (najlepiej owady). W ich otoczeniu powinien panować spokój. Źle reagują na wszelkie zmiany w otoczeniu i nie powinno się przenosić ptaków, nawet na kilka dni, do innej woliery, czy klatki.