Ptaki

18.11.2010
autor:  Justyna Niżyńska
kategoria:  Ptaki

Kozy znane są pod wieloma nazwami; papuga kozia, koza czerwonoczelna, papuga nowozelandzka, papuga sinodzioba oraz modrolotka czerwonoczelna i są jednymi z najpopularniejszych papug Nowej Zelandii.

Modrolotka czerwonoczelna (Cyanoramphus novaezelandiae) jest endemicznym gatunkiem żyjącym w rzadkich lasach Nowej Zelandii. Jest to średnia papuga dochodząca do 27 cm długości. W jej naturalnym upierzeniu dominuje kolor zielony, z czerwonym ciemieniem i czerwonymi plamami na pokrywach usznych, oraz po bokach kupra (w pozycji siedzącej przykryte skrzydłami). Lotki są niebiesko-fioletowe, skąd wzięła się jej nazwa rodzajowa. Dziób i nogi są szare, tęczówka czerwona. Dymorfizm płciowy jest nieznaczny; samiec jest nieco większy, o masywniejszej głowie. Najczęściej w sprzedaży spotykane są odmiany barwne: zwykle lutino (całe żółte z czerwonym wzorem na głowie i kuprze), a czasem także cynamonowa (jasnozielono-szare) i szek (żółto-zielone).

Jest to papuga niezwykle łatwo oswajalna, ciekawska i ruchliwa. Ze względu na całodzienną dużą aktywność powinno się jej zapewnić dużą przestrzeń i towarzystwo, gdyż trzymanie jej w klatce w pojedynkę może prowadzić do apatii i osłabienia kondycji fizycznej. Najlepiej trzymać parkę tych ptaków, w długiej wolierze pokojowej (przynajmniej 3 m długości x 2 m wysokości x 1 m szerokości), albo ogrodowej. Jest odporna na niskie temperatury, więc w wolierze ogrodowej może przebywać całorocznie (po odpowiednim jej przygotowaniu). Zbyt małe pomieszczenia zwiększają agresję tych ptaków. W okresie lęgowym najlepiej trzymać parę oddzielnie, a także zapewnić ptakom spokój, gdyż są wówczas bardzo nerwowe i mogą atakować również współmieszkańców. Jeśli woliery są ustawione szeregowo i oddzielone od siebie jedynie siatką, powinno się na ten czas dodatkowo oddzielić czymś przegrodę, gdyż zdarzają się przypadki kaleczenia nóg sąsiadów z klatki obok. Poza okresem lęgowym można łączyć je z innymi gatunkami papug, nawet mniejszych rozmiarów.

Większość czasu spędzają żerując na ziemi, dlatego bardzo ważne jest utrzymywanie dużej czystości podłoża. Najlepiej dno woliery wysypywać piaskiem, który można codziennie przesiewać, usuwając wszelkie zanieczyszczenia i nieświeży pokarm. Ważne jest także zadaszenie, jeśli jest to woliera ogrodowa, aby uchronić podłoże przed zanieczyszczeniami przez odchody dzikich ptaków. Należy się pogodzić z nieporządkiem wokół woliery. Ptaki rozgrzebują nogami ziarno i rozrzucają mokry pokarm. Bardzo lubią się także kąpać, dlatego w stałym wyposażeniu powinno znajdować się płytkie naczynie z wodą (którą należy co najmniej dwa razy dziennie wymieniać). Klatka powinna być dobrze zabezpieczona, gdyż ptaki te wciskają się we wszystkie szczeliny i często uciekają. Siatka powinna mieć drobne oczka (poniżej 2 cm średnicy). Jeżeli puszczamy ptaki na wolne loty po pokoju, należy uprzednio bardzo dokładnie pomieszczenie zabezpieczyć. Modrolotki te są bardzo często ofiarami nieszczęśliwych wypadków, mogą wejść w odpływ w zlewie, schować pod kanapą, pod poduszką, za szafą, w szufladzie itp. W żadnym razie nie wolno zostawić ich bez nadzoru nawet na chwilę. Aby zaspokoić ich ciągłą chęć poznania powinno się dostarczać im dużo zabawek, zrobionych np. z jedzenia, grubych, naturalnych sznurków, lin, papieru i gałązek itd. Co prawda zajmą się nimi tylko na chwilę, ale za jakiś czas znów będą do nich wracać.

Żywienie jak u innych papug, urozmaicone, z dużą ilością owoców i warzyw.

Papugi nowozelandzkie mają szczególne predyspozycje hodowlane, gdyż rozmnażają się chętnie. Najlepiej jest dopuszczać ptaki co najmniej roczne. Jeśli przyjdzie nam do głowy dokupić partnera papudze, która kilka lat spędziła w samotności, trzeba się liczyć z tym, że może nie chcieć go zaakceptować. Gniazdo budują w budce lęgowej, której wymiary przypominają budkę dla nimf (około 35 x 20 x 20 cm, wlot 8 cm). Dno budki wystarczy wyścielić wilgotnym torfem pomieszanym z trocinami. Zwykle budkę zawiesza się wysoko, jednakże niektórzy hodowcy mówią, że wieszanie nisko zmniejsza ryzyko łamania nóg przez młode wyskakujące z budki przedwcześnie. Inni hodowcy rozwiązują ten problem poprzez przewieszanie budek niżej dopiero podczas odkarmiania piskląt. Samica składa 5-8 jaj, które wysiaduje sama przez około 21 dni. W tym czasie samiec zajmuje się obroną terytorium i dokarmianiem samicy. Młode przez około 5 tygodni siedzą w budce, a jeszcze po jej opuszczeniu przez 3 tygodnie są dokarmiane przez rodziców. Po tym okresie można ptaki oddzielić od dorosłych osobników.

Nadmierne niepokojenie ptaków podczas wyprowadzania lęgów może doprowadzić do porzucenia młodych, a nawet ich zabicia. Częstym problemem jest skłonność samicy do składania jaj w dużych ilościach (nawet samiczki bez partnerów), co z czasem prowadzi do wycieńczenia i odwapnienia ptaka. Dlatego należy pilnować by ptaki nie miały więcej niż dwóch lęgów w roku, a czasem by temu zapobiec niezbędna jest kuracja hormonalna. Na początek jednak, kiedy samica popada w trans składania jaj, należy pozbawić ją partnera i elementów stymulujących do rozrodu (np. budka lęgowa).

Często papuga kozia mylona jest z modrolotką żółtoczapeczkową, która, jak sama nazwa wskazuje, ma nie czerwoną tylko żółtą plamę na ciemieniu, a jedynie wąski czerwony pasek u nasady dzioba. Brak u nich także czerwonych pokryw usznych.


zapisujemy ocenę
Oceń artykuł:
Wasza ocena: 4.8 (4 głosów)

Poprzedni
Zobacz również
Komentarze (0)

Jeszcze nie skomentowano tego artykułu