Kanarki są jednymi z najczęściej hodowanych ptaków egzotycznych i towarzyszą ludziom już od kilkuset lat. Hodowla większości ras nie stanowi problemu, wystarczy zapewnić im odpowiednie, niewygórowane, warunki, a mamy pewność sukcesu.

Hodowla kanarków rozpoczęła się już 500 lat temu, gdy Hiszpanie i Portugalczycy odkryli wyspy Kanaryjskie, Azorskie i Madery. Do dzisiaj występują tam kanarki (Serinus canaria) w formie dzikiej, żerując wśród drzew owocowych, krzewów i na łąkach. Pierwsi hodowcy, hiszpańscy mnisi, przez przeszło 100 lat zapewniali sobie monopol na kanarki, wprowadzając na rynek tylko samce. Z powodu wysokiej ceny były wówczas kupowane jedynie przez arystokrację. Pod koniec XVI wieku hodowano kanarki już w całej Europie. Stały się również towarzyszami tyrolskich górników, którzy wykorzystywali wyjątkową wrażliwość tych ptaków na gazy ulatniające się w kopalniach, stanowiącą ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem. To Tyrolczycy, emigrując do Niemiec w poszukiwaniu pracy w kopalniach kruszcu, przynieśli kanarki, i tu zaczęła się na dobre profesjonalna hodowla, której efektem jest m. in. jeden z najlepszych śpiewaków – kanarek harceński.

Dzikie kanarki mają około 12 cm długości i 20 g wagi. Samiec jest zielonożółty z ciemnym kreskowaniem na grzbiecie, a samica brunatno-szara. Obecnie wyróżnia się trzy typy odmian kanarków hodowlanych:

• śpiewające (samce odznaczają się dużą indywidualną zmiennością głosu, zdolnością do naśladowania zasłyszanych dźwięków, czystym, melodyjnym śpiewem) np. harceński, amerykański, timbrador;
• kolorowe (pomimo zdolności śpiewu, większą wagę przywiązuje się u nich do barwy upierzenia). Wyróżnia się pięć grup: lipochromowe nie mają czarnego pigmentu, melaninowe mają czarny pigment na nogach, dziobie, skrzydłach i ogonie, reszta upierzenia od zielonego i czerwonego po brąz, agatowe posiadają szarawe smugi w upierzeniu przypominające agat, u brunatnych barwnik czarny na drodze mutacji przekształcił się w barwnik brązowy, ale podstawowa barwa w upierzeniu ciała może być nawet srebrna, izabelowate są podobne do kanarków brunatnych, ale o jaśniejszym odcieniu, nogi i dziób mają ciemno czerwone;
• kształtne (zwane inaczej posturalnymi, u których największą wagę przywiązuje się do wielkości i postawy, mają znacznie zmienioną sylwetkę, a często również strukturę piór, są to unikatowe odmiany rzadko występujące w sklepach zoologicznych, dostępne jedynie u doświadczonych hodowców) np. trębacz paryski (wielkość 19 cm, pazury skręcone, pióra na piersi, bokach, głowie i plecach kędzierzawe), gloster (jego wielkość nie powinna przekraczać 11,5 cm, gładkie lub z koronką, dopuszczalny we wszystkich barwach poza czerwoną, bardzo łatwy w hodowli), lizard (jedna z najstarszych ras kanarków, wierzch głowy w formie żółtej czapeczki, reszta ciał łuskowata, odmiana złocista o intensywnie żółtym obrzeżeniu piór, srebrzysta o bladym obrzeżeniu piór), garbus włoski (wielkość 15 cm, pióra krótkie, szyja wydłużona i wraz z głową tworzy kąt minimum 80^o względem tułowia i nóg, występuje we wszystkich barwach, rozmnaża się słabo).