Wielu z nas patrząc na wielką, kolorową papugę, która siedzi na ramieniu człowieka i przyjmuje od niego przysmaki, marzy by też mieć w domu takiego towarzysza. Często jedyne, co nas przed tym hamuje to ich bardzo wysoka cena (kilkanaście do kilkuset tysięcy złotych za osobnika). Nie zastanawiamy się natomiast nad tym, jak trudne w utrzymaniu są to ptaki.

Do dużych papug zaliczamy ptaki mierzące ponad 40 cm długości, a wśród nich ary (rodzaj Ara, Anodorhynchus, Cyanopsitta, Orthopsittaca, Propyrrhura i Diopsittaca), amazonki (rodzaj Amazona) i kakadu (podrodzina Calyptorhynchinae i Cacatuinae). Są to pięknie ubarwione ptaki terenów tropikalnych Australii i Ameryki Południowej. Wiele z nich można nauczyć naśladowania różnych dźwięków, w tym również ludzkiej mowy, a także wykonywania różnych sztuczek. Są ptakami bardzo społecznymi i wiernie przywiązują się do swojego opiekuna.

Hodowla dużych papug

Największym problemem w utrzymaniu takich dużych ptaków jest przestrzeń, jaką należy dla nich wygospodarować. Jeśli trzymamy ptaki do celów hodowlanych, zrobimy im wolierę ogrodową (dla araruny będzie miała długość co najmniej 15 m, a dla żałobnicy palmowej – 10 m) lub przeznaczymy na hodowlę osobne pomieszczenie (o ścianach z betonu lub kamienia).

Natomiast trzymając ptaka do celów towarzyskich, nie możemy zamykać go z dala od nas samych, z tego względu, że papuga potrzebuje być ze swoim partnerem przez cały czas. Jeśli trzymana jest w pojedynkę, utożsamia się z człowiekiem i to jego traktuje jako swojego partnera życiowego. Dlatego musimy sobie uzmysłowić, że kupując dużą papugę, decydujemy się na poświęcenie jej całego swojego czasu do końca jej bardzo długiego, dochodzącego nawet do 80 lat, życia. Nie są to więc ptaki ani dla osób starszych, ani dużo podróżujących, ani pracujących poza domem. Pozostawiona sama sobie, papuga szybko popada w depresję, która zacznie się objawiać apatią, brakiem apetytu, skłonnością do wyskubywania piór, a nawet samookaleczaniem, co po pewnym czasie może prowadzić nawet do jej śmierci. Nawet z pozoru krótka nieobecność, tydzień zaledwie, może wywołać depresję. Nagła nieobecność partnera wywołuje ogromny stres, a ptak może nigdy już nie dojść do siebie po rozłące. Często również nie akceptują innych osób, które przychodzą „na zastępstwo” opiekować się nimi w czasie naszej nieobecności. Chyba, że jest to człowiek znany im od dawna i uczestniczący w ich życiu, którego obecność papuga toleruje.