Aleksandretta obrożna jest najczęściej hodowaną papugą z rodzaju Psittacula, gdyż łatwo adaptuje się do nowych warunków, jest łatwa w hodowli, odporna, prosta do oswojenia i pięknie ubarwiona.

Aleksandretta obrożna (Psittacula krameri) należy do średniej wielkości papug, pospolicie występujących na znacznych obszarach środkowej Afryki i południowej Azji. Wiele zdziczałych populacji, pochodzących od uciekinierów z hodowli, powstało między innymi w Holandii, Niemczech czy Wielkiej Brytanii. Występuje w czterech podgatunkach (zachodnioafrykański, wschodnioafrykański, cejloński, indyjski), różniących się nieznacznie wielkością i kolorem dzioba. Jej środowiskiem życia są tropikalne lasy, gdzie żeruje stadnie w koronach drzew, żywiąc się owocami i orzechami. Okresowo spotykana jest także na polach uprawnych, gdzie wyrządza spore szkody. Nie jest zagrożona wyginięciem, choć jej liczebność spada z powodu masowych odłowów do celów hodowlanych. Nie podlega rejestracji CITES.

Cechy gatunku

Jest to wysmukły ptak o długim zielono błękitnym ogonie, dochodzący do 43 cm długości ciała, a w jego ubarwieniu dominuje zieleń. U samca między drugim a trzecim rokiem życia pojawia się różowo-czarna obroża, ponad to ma intensywnie czerwony dziób i obrączkę oczną oraz czarny podbródek. Samica i młode są mniej kontrastowo ubarwione, a na głowie brak charakterystycznego wzoru. Młode ptaki mają ciemne przebarwienia na dziobie, brak u nich czerwonej obrączki ocznej, a oko jest czarne (u dorosłych wyraźnie odznacza się jaśniejsza źrenica). Hodowcom udało się uzyskać wiele ciekawych mutacji barwnych, z których w Polsce najczęściej spotykanymi są: lutnio (dominuje kolor żółty, oczy czerwone, nogi i pazury jasne), niebieska (dominuje niebieski, oczy ciemne z żółtą obwódką, ciemne nogi, u samca czarno-biała obroża), albino (biała z czerwonymi oczami i jasnymi nogami).

Hodowla Aleksandretty obrożnej

Aleksandretta obrożna jest gatunkiem stosunkowo łatwym w utrzymaniu, nadającym się zarówno do trzymania w klatce (dla jednego ptaka minimum to 60 x 35 x 80 cm) jak w wolierze zewnętrznej (ale ogrzewanej w zimie). Można trzymać je w większym stadzie, ale nie należy łączyć z innymi gatunkami papug (wyj. nierozłączki, pod warunkiem, że woliera jest naprawdę duża, a nierozłączek znacznie więcej niż aleksandrett), gdyż może być w stosunku do nich agresywna, zwłaszcza w okresie godowym. Jeżeli trzymamy ptaka w klatce, nie możemy zapomnieć o częstym, swobodnym wypuszczaniu go do lotów w pomieszczeniu. Ptaki te mają silne dzioby, dlatego zalecam unikać plastikowych elementów wystroju, które papugi na pewno zniszczą. Jako karmniki najlepiej nadają się metalowe miseczki (najlepiej przykręcane do żerdek), zaś jako żerdki świetnie sprawdzą się różnej grubości gałęzie drzew owocowych, brzozy czy wierzby (ważne by nie były pryskane chemią, ani pozyskane z miejsc o dużym skażeniu zanieczyszczeniami). Dno klatki najlepiej wysypać piaskiem. Warto umieścić w klatce również kilka zabawek (linowe lub drewniane), dzięki którym papugi pozostawione same sobie nie będą się tak bardzo nudzić.