Seter szkocki należy do psów mniej popularnych w Polsce, jednak u szczęśliwych właścicieli cieszy się bardzo dobrą opinią. Myśliwska historia oraz przyjacielski charakter dają efekt idealnego psa towarzysza i pomocnika w pracy.

Pochodzenie

Chociaż pierwsze wzmianki o tej rasie pochodzą z XVII wieku, to Lord Aleksander Gordon w 1820 roku zapoczątkował jej hodowlę. Właściwa (czarno-ruda) maść setera wyhodowana została kilkadziesiąt lat później. Przeznaczeniem psa było wystawianie w polowaniach na ptaki.

Wygląd

Wygląd setera szkockiego nie pozostawia wiele do życzenia, jego harmonijna i zgrabna budowa oraz szlachetna postura powoduje, że rasa ma zdecydowanie więcej zwolenników jej wyglądu niż przeciwników. Cechy fizyczne setera szkockiego:

• wysokość: pies – do 75 cm, suka – do 66 cm, waga: pies – do 42 kg, suka – do 35 kg;
• tułów średniej długości, klatka piersiowa głęboka, niezbyt szeroka, żebra sięgające daleko;
• ogon prosty lub szablasty, sięgający raczej poniżej linii grzbietu, zwężający się ku końcowi;
• kończyny długie i umięśnione, mocne kości, łopatki płaskie, skierowane w tył, łokcie osadzone nisko, szerokie i umięśnione uda, łapy owalne, zwarte,
• głowa pociągła, czaszka zaokrąglona, dłuższa niż kufa, stop wyraźny, kufa długa, o regularnym kształcie, nos duży, szeroki i czarny, nozdrza szeroko rozwarte, wargi nie obwisłe, szerokie, zgryz nożycowy, uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, zwisające wzdłuż głowy, oczy szeroko rozstawione, ciemnobrązowe, nie wyłupiaste i nie wklęsłe, szyja raczej długa, szczupła;
• włos delikatny i gładki, dłuższy na ogonie, kończynach, klatce piersiowej i uszach, umaszczenie: szata czarna z podpalaniami kasztanowymi, możliwe również małe, białe znaczenia.