Polska kynologia na tle innych państw prezentuje się dosyć bogato. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznaje pięć ras pochodzących z Polski. Powodem do dumy powinien być fakt, iż wszystkie rodzime rasy, oprócz walorów estetycznych, są wybitnie użytkowe i cieszą się uznaniem na całym świecie. Polskie rasy psów to: polski owczarek nizinny, owczarek podhalański, chart polski, gończy polski i ogar polski. Wszystkie są rasami uznanymi przez FCI stosunkowo niedawno, posiadają jednak wielowiekową tradycję.

Chart polski

Rasa ta została odrestaurowana wysiłkami pasjonatów  w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Historycznie nawiązuje do psów utrzymywanych w XVII i XVIII wieku na dworach szlacheckich wschodniej  Polski. Chart polski wywodzi się od chartów azjatyckich. W przeszłości używano go do polowań na  zające, sarny, lisy i wilki. Był psem bardzo cenionym za swoje umiejętności łowieckie. Charty polskie  nieomal wyginęły w czasie II wojny światowej. Żmudna praca hodowlana doprowadziła do   ustanowienie wzorca i założenia Księgi Wstępnej. Rasa została przyjęta w poczet światowej kynologii w roku 1999.  Chart polski należy do X grupy FCI.

Jest to pies duży, znacznie mocniejszy w budowie od większości chartów. Sylwetka charakterystyczna dla chartów. Głęboka i dobrze rozwinięta klatka piersiowa. Grzbiet w spoczynku wygięty w delikatny łuk. Kończyny długie, dobrze umięśnione. Ogon długi, umięśniony, lekko zagięty w końcowym odcinku. Szyja muskularna i długa. Głowa wąska, długa i lekka w budowie. Uszy nieduże, załamane ku tyłowi. Sierść krótka, niezbyt przylegająca. Dopuszcza się wszystkie umaszczenia.

Pod względem charakteru są to psy opanowane i spokojne. Jak większość chartów cechuje je pewna niezależność. Wobec właściciela są serdeczne, pozostałe osoby (nawet znajome) traktując z dystansem. W kontaktach z innymi psami jest powściągliwy. Wymaga sporej porcji ruchu i cierpliwie prowadzonego szkolenia. Ma  tendencję do pogoni za zwierzętami, co wynika z jego rasowych predyspozycji. Naturalne potrzeby rasy idealnie realizują się w coursingach , które są organizowane w niektórych większych miastach.

Rasa nie posiada zdecydowanych predylekcji do określonych chorób dziedzicznych, jednak ze względu na budowę należy brać pod uwagę zwiększone prawdopodobieństwo rozszerzenia i skrętu żołądka. Podobnie jak w przypadku innych chartów należy liczyć się z nietypową reakcją na środki anestetyczne, w tym z nadwrażliwością na barbiturany.

Chart polski jest rasą rzadką, ceny szczeniąt są bardzo zróżnicowane, lecz  jednocześnie nie przesadnie wysokie. Planując wystawianie psa, należy mieć na uwadze, że jest to rasa pozostająca ciągle w okresie budowy pogłowia, w związku z czym zdarzają się szczeniaki o niepożądanym eksterierze.

Ogar polski

Ogar polski jest rasą wywodzącą się od ogarów używanych w Polsce od średniowiecza. Pierwotnym przeznaczeniem ogarów było wypłaszanie i naganianie różnego rodzaju zwierzyny podczas polowań. Charakterystyczny dla ogarów jest różny, w zależności od rodzaju zwierzyny i etapu pogoni, dźwięk jaki wydają.  Psy te były niezmiernie popularne do XIX wieku kiedy to wyparły je bardziej uniwersalne wyżły. Obecnie ogar jest rasą rzadką, utrzymywaną głównie przez pasjonatów. Przez Międzynarodową Federację Kynologiczną został uznany w roku 1985. Rasa należy do VI grupy FCI.

Ogary są psami  dużymi, o mocnej budowie i niezbyt lekkiej sylwetce. Grzbiet szeroki i płaski z dobrze zaznaczonym kłębem. Klatka piersiowa szeroka i głęboka. Kończyny proste, niezbyt długie. Ogon  nisko osadzony, niezbyt długi. Szyja szeroka i niezbyt długa, muskularna. Głowa prostokątna, duża i mocna. Uszy nisko osadzone, duże, obwisłe. Sierść średniej długości, z podszerstkiem. Umaszczenie czarne lub szare, podpalane. Dopuszczalna biała strzałka na głowie i białe znaczenia na piersi. Sierść nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych.

Charakter ogara jest spokojny i zrównoważony. Jest to pies towarzyski i nieagresywny. Podobnie jak większość psów myśliwskich, cechuje go umiarkowana niezależność i zamiłowanie do spacerów. Jest dosyć pojętny, lecz nauka zabiera mu więcej czasu niż przeciętnie. Powinien mieć zapewnioną dużą ilość ruchu. Należy zwrócić uwagę na skłonność do pogoni za zwierzętami.
Rasa nie jest obciążona chorobami genetycznymi. Podobnie jak w przypadku wszystkich dużych psów, należy uwzględnić zwiększone ryzyko rozszerzenia i skrętu żołądka.