Pinczery to bardzo stara rasa psów o nienagannej inteligencji i ogromnej energii. Te niekonfliktowe, choć czasem bardzo hałaśliwe czworonogi już w XIX wieku zyskały wiernych fanów na całym świecie. W Polsce jest to rasa od dawna znana i lubiana.

Pochodzenie i wygląd

Pinczer to bardzo stara rasa psów pochodząca od podobnego do szakala psa torfowego (Canis familiaris palustris). Pierwsze podziały na grupy i rasy psów dokonywane w XIX wieku zakładały istnienie trzech rodzajów pinczerów: gładkowłosych (obecne pinczery), szorstkowłosych (obecnie sznaucery) oraz jedwabistowłosych (dziś już nieistniejące). Te pierwsze były rdzenną rasą europejską i pochodziły z terenów Niemiec, Szwajcarii, Austrii i Francji. W 1895 roku pojawiły się po raz pierwszy jako odrębna rasa na wystawie w Monachium. W tym samy roku podzielono je również na pinczery średnie i miniaturowe, wychodząc od różnic we wzroście. Aktualnie wśród pinczerów wyróżnia się także dodatkową i największą odmianę, jaką jest doberman. Niemniej jednak jest to rasa młoda, która posiada własną historię krzyżowań tradycyjnych pinczerów z innymi rasami.

Mimo iż to pinczer średni jest wyjściową formą rasy, pinczer miniaturowy (który jest rasą młodszą, wtórną) ma praktycznie taki sam wzorzec. Są to psy o kwadratowej sylwetce oraz zwartej i muskularnej budowie ciała. Mięśnie są u nich doskonale widoczne podczas ruchu. Tułów jest zwarty, dość krótki, grzbiet wyprostowany. Głowa pinczerów jest podłużna, szyja natomiast długa i lekko wygięta. Uszy – kiedyś kopiowane – obecnie pozostają w stanie naturalnym, załamane do przodu, wysoko osadzone, skierowane do przodu w stronę skroni. Oczy są ciemne, średnio duże. Sierść krótka i przylegająca, gęsta, gładka i lśniąca.

Umaszczenie pinczera zarówno średniego jak miniaturowego może być czarne podpalane lub rudobrązowe, w różnych odcieniach, ale zawsze jednolite.