Zaklasyfikowany do psów molosowatych w typie dogowatym, pies z Majorki jest rasą psów o bardzo starym rodowodzie, sięgającym czasów średniowiecznych. Doskonale sprawdzający się jako pies towarzysząco-obrończy czy pies familijny, w Polsce nie znalazł jednak dużej rzeszy fanów.

Pochodzenie i wygląd

Rasa Perro de Presa Mallorquín wywodzi się ze Średniowiecza, z czasów kiedy to ożywione stosunki handlowe oraz wielkie wyprawy morskie sprzyjały kontaktom międzynarodowym. Docierający na Baleary angielscy marynarze przywozili ze sobą buldogi, które następnie wystawiali do walk z okoliczną rasą psów (Ca deBestiar). Ze skrzyżowania właśnie tych dwóch ras powstał pies z Majorki. Dość szybko zaczęto wykorzystywać tą nowo powstałą rasę do walk z bykami (stąd alternatywna nazwa Ca de Bou, „pies na byki”), narodowej rozrywki Hiszpanów. Kiedy w XIX wieku prawo zakazało nagle zarówno walk psów z bykami, jak i walk pomiędzy psami, zainteresowanie Ca de Bou drastycznie spadło i wkrótce rasa ta odeszła w całkowite zapomnienie. Sytuacja uległa zmianie dopiero w latach 50. XX wieku,  za to za sprawą starań psich pasjonatów z Majorki, którzy jeździli po wsiach i odkupywali od lokalnej ludności psy wciąż przypominające Ca de Bou. Wkrótce utworzona została nowa hodowla psów z Majorki, wykorzystująca także dwie inne rasy wyjściowe: buldoga angielskiego oraz Ca de Bestiar. Perro de Presa Mallorquín doczekał się uznania rasy przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) w 1965 roku. Nazwa Perro de Presa Mallorquín (w tłumaczeniu na język polski „bojowy pies z Majorki”) została oficjalnie zmieniona w 1997 roku na Ca de Bou lub Perro Dogo Mallorquín.

Pies z Majorki jest mastifem średniego wzrostu, o silnej, mocnej i masywnej budowie. Głowa u psów tej rasy jest duża w stosunku do reszty ciała; czaszka - o obwodzie większa niż wysokość psa w kłębie. Czoło szerokie, płaskie z silnie zaznaczoną bruzdą czołową. Wyraźny stop widoczny jest z profilu. Pies z Majorki ma białe i mocne uzębienie z siekaczami w jednej linii i oddzielonymi kłami. Nos u psów tej rasy jest czarny i szeroki, z bruzdą pomiędzy nozdrzami. Oczy natomiast duże, owalne, szeroko rozwarte i nieco skośne. Osadzone daleko od oczu uszy są raczej cienkie i krótkie, wygięte do tyłu i załamane. Szyja u Ca de Bou jest mocna, gruba, niemalże stanowi przedłużenie kłębu. Klatka piersiowa głęboka, cylindryczna; łopatki szeroko rozstawione. Jej linia biegnie równolegle do podłoża. Grzbiet jest krótki i szeroki; zwęża się delikatnie w okolicach lędźwi. Osadzony nisko ogon zwęża się w kierunku zakończenia. Skóra przylega do ciała z wyjątkiem podgardla. To ostatnie nie zawsze jednak występuje.

Umaszczenia psa z Majorki może być czarne, żółte, pręgowane. Dopuszczalne są białe plamy na łapach i głowie, choć te nie są pożądane.

Charakter i usposobienie

Ca de Bou należy do zwierząt spokojnych, ale i odważnych. Odpowiednio wyszkolony będzie wspaniałym, opiekuńczym, wiernym i lojalnym towarzyszem każdej rodziny. Pies te chętnie biorą udział w rodzinnych zabawach. Niektórzy zwracają uwagę na jego skłonności do lenistwa. Pewnym jest jednak, że pies z Majorki w sytuacjach zagrożenia działa szybko, zręcznie i z determinacją. Ca de Bou jest zwierzęciem odważnym, pewnym siebie i walecznym. Może wykazywać agresywne skłonności w stosunku do innych psów, szczególnie do osobników tej samej płci.

Wymagania

Pies z Majorki jest rasą dość aktywną fizycznie. Dlatego należy zadbać o odpowiednią ilość zajęć ruchowych dla tego mastifa. Można trzymać go w małym mieszkaniu, jeśli tylko zapewni się mu duże wybieganie. Ca de Bou wymaga szkolenia- i tu należy pamiętać, iż pies ten wprawdzie uczy się szybko, ale często posłuszeństwo wykazuje w stopniu średnim.

Odpowiedni właściciel

Jest to rasa przeznaczona jedynie dla doświadczonych hodowców. Pies wpisany została na listę ras zaliczanych do agresywnych. Pewne problemy związane z jego hodowlą mogą jednak zostać załagodzone lub całkowicie rozwiązane poprzez odpowiednie szkolenie.

Zdrowie i pielęgnacja

Pies z Majorki żyje przeciętnie 10 lat.
Nie wymaga specjalnego strzyżenia, ale raz w tygodniu powinien być czesany.