Ten mały, należący do rasy ozdobnej piesek uważany był kiedyś za towarzysza Buddy i pół-bóstwo. Dziś jest jednym z najczęściej wybieranych piesków do towarzystwa. To właśnie jego potężny urok, czułość i wierność w stosunku do pana sprawiają, że gości on także w wielu domach w Polsce.

Pochodzenie i wygląd

Pekińczyk, będący jedna z najstarszych na świecie rasą psów domowych, pochodzi najprawdopodobniej z Tybetu. Do Chin dotarł poprzez Mongolię i Mandżurię. To właśnie w Chinach, ten przypominający miniaturę lwa piesek, zyskał ogromną popularność. Według starodawnych legend pekińczyki stale towarzyszyły Buddzie i w razie jakiegokolwiek niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy. Początkowo trzymano je w pałacach i na dworach, jednakże koło roku 1300 ich kult osiągnął taki wymiar, iż mogły one być hodowane jedynie na dworze cesarskim. W 1821 roku ogłoszono, że pekińczyki są reinkarnacją zmarłych przodków i dlatego winny być traktowane ze szczególną czcią i szacunkiem.

Do Europy pekińczyk trafił około 1860 roku, kiedy to Anglicy zdobyli letnią rezydencję cesarza, a admirał John Hay sprowadził na dwór królowej Elżbiety pięciu przedstawicieli tej rasy. Pierwszego osobnika zaprezentowano publicznie w Wielkiej Brytanii w 1893 roku, a po 1900 roku pekińczyki pochodzące z królewskiej hodowli zaczęto przekazywać do Niemiec, Holandii i Ameryki.

Pekińczyk to mały, przysadzisty i harmonijny piesek z wielką godnością i klasą. Elementem dominującym w jego budowie jest duża, lwia głowa oraz ciężki przód. Również jego kości są ciężkie i grube. Czaszka pekińczyków jest szeroka i płaska między uszami oraz oczami. Profil płaski z nosem wysoko między oczami. Nos natomiast krótki i szeroki, nozdrza duże i rozwarte; fałd nosowy rozciąga się od policzków do grzbietu nosa, w postaci odwróconej litery „V”. Oczy są duże, okrągłe, ciemne i błyszczące, a uszy w kształcie sercowatym , przylegające do głowy, obficie owłosione. Pysk odznacza się zwartymi wargami poprzez które ani język ani zęby nie są nigdy widoczne. Szyja u pekińczyków jest gruba i niezbyt długa, tułów natomiast krótki z wyraźną talią o cięższym froncie niż zadzie. Linia grzbietu prosta, a klatka piersiowa szeroka z dobrze wysklepionymi żebrami, zawieszona między przednimi kończynami. Ogony psów tej rasy są wysoko osadzone, proste, noszone przylegle do grzbietu.

Pekińczyki są obficie owłosione. Najdłuższy włos znajduje się na grzywie, brodzie oraz ogonie. Umaszczenie może być dowolne, z wyjątkiem wątrobianego i białego.

Pekińczyk wyróżnia się specyficznym chodem. Mimo iż jest to zawsze ruch energiczny oraz zamaszysty, to jednak zdecydowanie przypomina toczenie się.