Spaniele kojarzą się ze ślicznymi małymi pieskami, potrzebującymi czułości, zabawy i zainteresowania ze strony właściciela. Nie inaczej jest w przypadku spaniela kontynentalnego miniaturowego, który czaruje swoim urokiem i zachwyca klasą.

Pochodzenie

Pierwsze wzmianki o pojawieniu się tego psa w Europie pochodzą z XI wieku. Rzekomo za ich przodków uważa się chihuahua i miniaturowe szpice. Obecność papillonów w towarzystwie dam dworskich i szlachty na obrazach pochodzących z XIV wieku świadczy o reprezentacyjnej roli jaką wtedy pełniła rasa. Nie jest to jednak rola jedyna, pieski przeznaczone były również do zabawiania arystokratek, zachwycania urokiem i inteligencją.

Papillon jakiego znamy dzisiaj różni się od tego, który zamieszkiwał dwory – ma wysoko stojące uszy. Ta odmiana ma swój początek w XIX wieku i pochodzi od psów rasy Phalene.

Wygląd

Papillon to mały pies o zgrabnej budowie. Jego wygląd cechują przede wszystkim:

• regularny tułów, z lekko opuszczoną klatką piersiową, kłąb prawie nie wyróżniający się;
• łapy krótkie, symetryczne względem reszty ciała, szczupłe, nadgarstki odróżniające się, łapy zajęcze;
• ogon osadzony wysoko, mocno zarośnięty długim włosem, zawinięty nad  grzbiet, z profilu kształtujący się na wzór pióropusza;
• głowa mała, jednak harmonijnie łącząca się z resztą ciała, nie do końca okrągła, pysk wysunięty, wąski, nos czarny, zgrabny i nie duży, wargi cienkie, oczy nie zbyt szeroko rozstawione, okrągłe i ciemne, ściśle wpasowane w czaszkę, nie wytrzeszczone ani nie wklęsłe, uszy osadzone raczej z tyłu głowy, wystające pionowo w górę, mocno zarośnięte długą sierścią, tworzące wraz z szyją kształt motyla, małżowina odsłonięta;
• umaszczenie białe z łatami w każdym kolorze;
• sierść obfita, delikatna i błyszcząca, falowana, najdłuższa na tułowiu, nogach, szyi, ogonie i głowie.