jako psa lubiącego wodę, co jest skojarzeniem trafnym. Jest, rzadkim w naszych czasach, przykładem rasy wykorzystywanej zgodnie z wrodzonymi predyspozycjami.

Nowofundland wywodzi się z Kanady. Protoplastami rasy były psy  utrzymywane przez Indian z półwyspu Labrador i wyspy Nowa Fundlandia. Pełniły one rolę pomocników przy połowie ryb. W XVIII wieku w Kanadzie hodowane były psy praktycznie nieodbiegające wyglądem od dzisiejszych wodołazów. W XIX wieku rasę do Europy sprowadzili Anglicy. W roku 1960 na wniosek hodowców z Niemiec i Szwajcarii wyodrębniono z Nowofundlandów nową rasę – Landseera. Nie różni się ona od Nowofundlanda praktycznie niczym, poza dłuższymi nogami i odrobinę rzadszą sierścią. Obecnie wodołazy pełnią głównie funkcję psa towarzyszącego, choć wielu przedstawicieli tej rasy, zgodnie z predyspozycjami, pracuje w charakterze psów do ratownictwa wodnego. Rasa należy do II grupy FCI.

Nowofundlandy są psami dużymi, o masywnej budowie. Sylwetka wpisana w prostokąt, jest, pomimo rozmiarów, harmonijna i proporcjonalna. Grzbiet szeroki i prosty o lekko opadającej linii zadu. Klatka piersiowa głęboka i dość szeroka. Kończyny długie i umięśnione, o mocnej kości. Ogon wyjątkowo mocny, noszony poniżej linii grzbietu. Głowa masywna i szeroka, pysk prosty. Uszy osadzone w tyle głowy, stosunkowo małe i przylegające. Szyja dosyć długa i muskularna. Sierść długa, z mocno rozwiniętym podszerstkiem, bardzo gęsta i odporna na wodę. Umaszczenie czarne, brązowe, czekoladowe lub czarno-białe. Pies wymaga starannej i czasochłonnej pielęgnacji włosa.

Wodołazy pomimo sporych rozmiarów są psami nadzwyczaj łagodnymi, przyjacielskimi i pogodnymi. Są opanowane i cierpliwe. Są ufne i przyjazne w stosunku do innych psów, dzieci i obcych. Charakter uniemożliwia wykorzystanie nowofundlanda  jako strażnika domu lub posesji. Psy te chętnie się bawią i uczą. Są doskonałymi psami do ratowania tonących. Zamiłowanie do wody jest u nich cechą wrodzoną. W czasie szkolenia nie sprawiają większych problemów.

Główną grupę schorzeń charakterystycznych dla tej rasy stanowią problemy z aparatem ruchu. Najczęstsza jest dysplazja stawów biodrowych i łokciowych. Pozostałe, występujące choroby dziedziczne to pęcherzyca liściasta (autoagresywna choroba skóry, objawiająca się bąblami), wrodzony przełyk olbrzymi oraz ektropium. Z racji wielkości psa, występuje zwiększone ryzyko rozszerzenia i skrętu żołądka. Czarna barwa i gęste owłosienie sprzyja udarom cieplnym w lecie. Duże rozmiary wpływają na wyższe od przeciętnych, koszty opieki weterynaryjnej.