Ten duży, imponujący wyglądem pies jest rzadkim widokiem w Polsce. Pomimo sporych kosztów utrzymania, wart jest polecenia osobie poszukującej silnego, zrównoważonego psychicznie psa.

Mastif angielski, podobnie jak wszystkie mastify wywodzi się od doga tybetańskiego. Psy, z których wykształciła się ta rasa, trafiły do Wielkiej Brytanii w VI wieku p.n.e. i dały początek dwóm typom. Jednym z nich był buldog, a drugim mastif. Poprzez krzyżowanie z miejscowymi psami uzyskano psa o silnym charakterze i znacznych rozmiarach. Do czasu inwazji Rzymian psy w typie mastifa były wykorzystywane głównie w wojnach. Po sprowadzeniu do Europy kontynentalnej, Rzymianie używali ich do walk z ludźmi i  dzikimi zwierzętami na arenach. Z Rzymu psy trafiły do całej, podbitej przez imperium, Europy, dając początek wszystkim europejskim odmianom mastifów. Współczesna historia mastifa angielskiego wiąże się z rokiem 1835, kiedy to, na terenie Wielkiej Brytanii, zakazano walk zwierząt. Od tego momentu psy selekcjonowano pod kątem psa stróżującego, a pierwotna ciętość, cechująca przedstawicieli tej rasy, stopniowo zanikała. Pierwszy wzorzec mastifa angielskiego opracowano w roku 1885  i tę datę przyjmuje się za początek istnienia rasy w obecnym wymiarze. Rasa należy do II grupy FCI.

Mastif angielski jest psem wysokim i dużym. Sylwetka psa powinna być muskularna i proporcjonalna. Grzbiet płaski, prosty i szeroki. Ogon niezbyt długi, noszony poniżej linii grzbietu. Nogi grube i muskularne, szeroko rozstawione. Klatka piersiowa szeroka i głęboka z żebrami zachodzącymi daleko ku tyłowi. Szyja niezbyt długa i muskularna. Głowa kwadratowa, duża i szeroka. Pysk umiarkowanie krótki. Uszy szeroko osadzone, średniej wielkości, wiszące i przylegające do boków głowy. Włos krótki, gładki i przylegający. Umaszczenie płowe,  srebrzysto płowe lub pręgowane. Kufa, nos i uszy zawsze czarne. Pies niewymagający w pielęgnacji.

Charakter mastifa angielskiego jest zrównoważony. Są to psy spokojne i opanowane. Bardzo silnie przywiązują się do właściciela i są w stosunku do niego bardzo uczuciowe. Wymagają stonowanego i cierpliwego pana. Układają się wolniej niż większość psów. Nie są jednak uparte lub niechętne do nauki. Rzadko  mają skłonność do przeciwstawiania się. Nie są agresywne, jednak nie tolerują intruzów na swoim terenie.

Czynnikiem predysponującym do większości występujących u tej rasy chorób jest wielkość i waga psów. Schorzeniami częściej niż przeciętnie występującymi jest dysplazja (zarówno stawów biodrowych jak i łokciowych), zerwanie więzadeł krzyżowych kolana oraz rozszerzenie i skręt żołądka. Decydując się na zakup mastifa, należy zdawać sobie sprawę, iż starzeją się szybciej, i często żyją  krócej, niż psy o mniejszych rozmiarach.