Znany każdemu biały pies w czarne łatki jest w Polsce widokiem dosyć częstym. Popularność zawdzięcza charakterystycznemu umaszczeniu i pięknej budowie ciała. Poza niezwykłym w psim świecie umaszczeniem, dalmatyńczyk posiada ciekawą historię.

Historia rasy

Brak jest informacji co do pochodzenia dalmatyńczyków. Wiadomo, że psy o podobnym wyglądzie występowały w rejonie basenu Morza Śródziemnego i w Azji Mniejszej. W czasach antycznych i średniowieczu używane były do naganiania grubej zwierzyny. Od Renesansu zyskiwały popularność na dworach i u arystokratów. Pełniły w nich rolę psa towarzyszącemu karocom i jeźdźcom. Najcenniejsze dalmatyńczyki kupowano często za równowartość karety wraz z zaprzęgiem. W XVIII i XIX używane były w Ameryce Północnej do ochrony transportów, dyliżansów oraz jako psy towarzyszące strażakom (stając się ich tradycyjną maskotką). Obecnie pełnią rolę psa towarzyszącego.

Wygląd

Dalmatyńczyki mają harmonijną budowę. Są dosyć wysokie. Idealny pies powinien mieć długie nogi, niezbyt gruby kościec, głęboką klatkę piersiową i mocny prosty grzbiet. Sylwetka powinna być muskularna, lecz nie krępa. Głowa powinna być kształtna, szeroka i niezbyt krótka. Uszy szerokie u nasady, dosyć duże, obwisłe. Sierść przylegająca, krótka, gładka. Umaszczenie białe z niewielkimi, czarnymi, brązowymi bądź czekoladowymi plamkami. Cętki powinny być mniejsze na głowie, uszach i szyi.