Pies o wyglądzie niedźwiedzia, ze wspaniałą, iście lwią grzywą posiada w naszym kraju grono zagorzałych miłośników. Okazałemu wyglądowi towarzyszy równie okazały charakter.

Ojczyzną chow-chow są Chiny. W swojej ojczyźnie był popularny, lecz nie pełnił konkretnej, wyspecjalizowanej funkcji.  Europejska kariera rasy rozpoczęła się w drugiej połowie XIX wieku kiedy to do Anglii sprowadzono osiem egzemplarzy, które dały początek rasie. Psy te od początku hodowane były w celach wystawowych. Niespotykany wygląd i egzotyczne pochodzenie sprawiły, że obecnie są rasą bardzo popularną na świecie.

Chow-chow należy do grupy V FCI. Jest to pies stosunkowo duży, o krępej budowie ciała. Nogi krótkie, proste i dobrze umięśnione. Słabe kątowanie sprawia, że psy te mają charakterystyczny, szczudłowaty chód. Klatka piersiowa szeroka i głęboka. Grzbiet krótki i prosty. Szyja krótka i dobrze umięśniona. Głowa szeroka, mocno zbudowana, pysk krótki. Cechą szczególną jest ciemnoniebieskie pigmentowanie języka i śluzówek pyska. Ogon wysoko osadzony, niezbyt długi, zawsze noszony nad grzbietem. Sierść jest najbardziej charakterystyczną cechą chow-chow. Tworzy ona grzywę, która razem z fałdami skóry na pysku nadaje psu wygląd lwa (lub niedźwiedzia, jak twierdzą niektórzy). Podobnie tylne łapy i ogon są gęsto obrośnięte sierścią. Wzorzec rasy dopuszcza dwa rodzaje włosa  różniące się długością. Umaszczeniem najczęściej spotykanym jest płowe, dopuszczalne są również psy czarne, czekoladowe, rude, kremowe, błękitne i białe. Gęstość włosa okrywowego i obecność podszerstka sprawiają, że pies ten wymaga regularnych zabiegów pielęgnacyjnych. Zaniedbania w tym zakresie skutkują spilśnieniem włosa i koniecznością ogolenia psa „na zero”.

W kwestii usposobienia chow-chow jest równie niezwykły jak w kwestii wyglądu. Są to psy spokojne, mocno przywiązujące się do właściciela i otoczenia. Źle znoszą zmiany trybu życia. Są nieufne w stosunku do obcych. Często zdarzają się osobniki lękliwe lub agresywne. Psy tej rasy z reguły uczą się opornie, są uparte i zazwyczaj niezainteresowane szkoleniem. Ważne jest aby nauka nie trwała jednorazowo zbyt długo. Konieczne jest też dużo cierpliwości i wylewne chwalenie oraz nagradzanie psa po każdym wykonanym poleceniu. Obiegowa opinia głosi, iż chow-chow nie potrafi szczekać. Nie jest to prawda – psy te potrafią szczekać jak każde inne. Faktem jest natomiast, że czynią to stosunkowo rzadko.

Rasa obciążona jest relatywnie dużą ilością schorzeń wrodzonych. Stwierdzono predyspozycję do chorób powiek takich jak entropium i zwężenie szpary powiekowej. Chow-chow jest predysponowany do wystąpienia jaskry, pęcherzycy liściastej (autoagresywna choroba objawiająca się powstawaniem bąbli na skórze) oraz czerniaka i chłoniakomięsaka. Charakterystycznym  dla rasy schorzeniem jest miotonia, powodująca wzmożone napięcie mięśni i ich przerost.

W porównaniu z innymi rasami, chow-chow jest częstszym gościem w gabinetach weterynaryjnych.

Szczenię kosztuje od 1400 do 2500 złotych. Planując wydatki związane z utrzymaniem psa tej rasy, należy uwzględnić ponadprzeciętne koszty opieki lekarsko-weterynaryjnej.