Chart polski jest jedną z najsilniejszych ras zaliczaną do grupy chartów w obrębie sekcji krótkowłosej. Ten dużych rozmiarów pies pozostaje ufny wobec swojego pana, jednakże do obcych podchodzi z dystansem. Może on być doskonałym psem myśliwskim lub stróżującym, a także wspaniałym towarzyszem życia codziennego.

Pochodzenie i wygląd

Najbardziej prawdopodobna teoria związana z pochodzeniem tej rasy zakłada, że chart polski wywodzi się od chartów azjatyckich, które na tereny dzisiejszej Polski dotarły wraz z koczowniczymi ludami scytyjskimi (chodzi tu konkretnie o typ psa zwany saluki). Ówczesne psy azjatyckie, które na terenie naszego kontynentu zyskały popularność jako psy myśliwskie, ewoluowały nie tylko w stronę znanego nam dziś charta polskiego (Europa Środkowa), ale także w galgo (Hiszpania) oraz greyhound’a (Wielka Brytania).

Istnieje także hipoteza zakładająca, iż charty polskie powstały w wyniku krzyżówki pomiędzy greyhound’ami oraz psami borzoj. Hipoteza ta wydaje się jednak bezpodstawna, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż pierwsze wzmianki o borzojach pochodzą dopiero z drugiej połowy XVI wieku, a w tym czasie chart polski cieszy się już niezwykłą popularnością wśród myśliwych, i to od dłuższego czasu (pierwsze wzmianki o charcie pochodzą już z XIII wieku).

Obecnie charty polskie są rzadko spotykane na świecie. Mimo tego w samej Polsce cieszą się dość dużym zainteresowaniem. Ich hodowanie wymaga jednakże zdobycia specjalnego pozwolenia.

Chart polski jest psem o dużej, muskularnej i mocnej budowie ciała. Na tle innych chartów krótkowłosych wyróżnia się szczególną siłą. Głowa u psów tej rasy jest mocna, długa oraz sucha, stop natomiast bardzo słabo zaznaczony. Wierzchołek nosa ma zazwyczaj czarny bądź ciemny kolor. Sam nos wystaje poza wargi. Oczy, spotykane w różnych odcieniach – od ciemnobrązowego do bursztynowego- są dość duże, wyraziste, i o migdałowym kształcie. Charty odznaczają się czujnym i przenikliwym wzorkiem. Uszy u tych psów są średniej wielkości, dość wąskie, osadzone na wysokości oczu. Szyja długa, mocna, łagodnie wzniesiona od linii kłębu, klatka piersiowa bardzo pojemna i głęboka, a żebra oraz mostek długie. Brzuch podkasany. Ogon mocny u nasady, długi; w czasie spoczynku noszony nisko. Kończyny u chartów polskich są długie i dobrze umięśnione; przednie – szeroko rozstawione, a tylne – dobrze ukątowane, lekko odstawione do tyłu oraz delikatnie rozstawione.

Chart polski ma elastyczną, dobrze przylegającą skórę, dość twardy i sprężysty włos. Szata jest zróżnicowana, a wszystkie kolory są dopuszczalne.