Berneński pies pasterski cieszy się niezwykłą popularnością nie tylko ze względu na swój piękny i dostojny wygląd, ale także z powodu miłości i wierności, jaką potrafi okazać swojemu właścicielowi. Niegdyś pies pasterski, dziś ozdoba wielu domów, berneńczyk wymaga jednak dużej uwagi i nakładów finansowych.

Pochodzenie i wygląd

Nieznana jest całkowita historia pochodzenia berneńskiego psa pasterskiego. Jedna z teorii zakłada, że ten alpejski pies wywodzi się od doga tybetańskiego, który do Szwajcarii dotarł poprzez Grecję i Rzym. Inna teoria, oparta na wykopaliskach z okolic Zurychu, zakłada, że psy podobne to berneńczyków istniały na tamtym terenie już około 4000 lat p. n. e.

Berneńskie psy pasterskie wykorzystywane były nie tylko do przeganiania i stróżowania przy bydle, ale również do transportowania towarów z terenów nizinnych w Szwajcarii (gdzie na przełomie XIX i XX wieku masowo powstawały serownie).

Początkowo rasę tą nazywano dürrbachler od małej miejscowości Dürrbach, gdzie psy te były niezwykle popularne i sprzedawane przez pewnego oberżystę wszystkim tym, którym przypadł do gustu ten trójkolorowy czworonóg. W 1907 roku założono Schweizerrische Dürrbach Klub i stworzono pierwszy wzorzec dla tej rasy. Wtedy też nazwę zmieniono na Berner Sennenhund, berneński pies pasterski. Rasa została uznana przez Szwajcarski Związek Kynologiczny w 1913 roku.

Berneński pies pasterski jest rasą psów dużych i mocnych. Zwierzę to ma mocną kość i prostokątną sylwetkę. Głowa berneńczyków jest mocna, pełna wyrazu, proporcjonalna do całej budowy ciała. Oczy ciemnobrązowe, w kształcie migdałów, niezbyt wypukłe, a średniej wielkości uszy trójkątne, wysoko osadzone oraz zwisające. Szyja u psów tej rasy jest średniej długości, muskularna i mocna, grzbiet natomiast prosty i zwarty. Klatka piersiowa szeroka i głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem, o szeroko-owalnym przekroju. Ogon obficie owłosiony, sięgający co najmniej do stawu skokowego, w stanie spoczynku zwisający. Kończyny berneńskich psów pasterskich są mocne, proste i równolegle ustawione.

Dopuszczalne jest jedynie umaszczenie tricolor: czarne podpalane z białą strzałką na głowie (rozszerzającą się w kierunku nosa i tworzącą białe znaczenie na kufie), białym przodem klatki piersiowej oraz białymi łapami i końcem ogona.

Włos u tych psów jest długi, błyszczący, lekko pofalowany.