Choroby psów

08.08.2010
autor:  Anna Czaja
kategoria:  Choroby psów

Problem pasożytów wewnętrznych u zwierząt jest bardzo powszechny, mimo tego niewielu właścicieli psów i kotów pamięta o regularnej profilaktyce w tym zakresie. Niedbałość ta prawdopodobnie wynika z niewiedzy na temat „życia wewnętrznego” czworonożnych przyjaciół. A trzeba widzieć, że większość tych zwierzęcych „robali” stanowi poważne zagrożenie dla ludzi.

Do najczęściej występujących pasożytów wewnętrznych u naszych milusińskich należą:
•    glista psia i kocia (Toxocara canis, Toxocara cati);
•    tasiemiec psi (Dipylidium caninum).

Glisty psie i kocie.

Glisty należą do nicieni i są najczęściej spotykanymi lokatorami jelit cienkich u czworonogów. Wg badań przeprowadzonych na terenie naszego kraju, aż 60% szczeniąt do 3 miesiąca życia jest zarażona glistą psią. Dorosła postać glisty psiej osiąga długość około 18 cm, a glista kocia 6-10 cm. Samica glisty potrafi złożyć w ciągu jednego dnia do 50 tysięcy jaj, które wydalane są do środowiska wraz z kałem zakażonego zwierzęcia. W sprzyjających warunkach po około 7 tygodniach z jaj wylęgają się larwy gotowe do inwazji. Do rozpowszechnienia glist w otoczeniu przyczyniają się także dżdżownice, mrówki i muchy.

Do zarażenie naszych pupili dochodzi bardzo różnymi drogami. Najbardziej narażone na inwazję są młode pieski i kocięta. Szczenięta mogą zarazić się od matki już w życiu płodowym, a po urodzeniu wraz z mlekiem podczas ssania. Kocięta również zarażają się pobierając mleko zarażonej matki. Zarówno młode zwierzęta jak i dorosłe  psy i koty zarażając się drogą pokarmową, poprzez połknięcie inwazyjnych jaj znajdujących się w środowisku. Częstym źródłem pasożytów są gryzonie i ptaki.

Objawy zarażenia glistą są bardzo różne, a ich intensywność zależy od wieku zwierzęcia oraz od wielkości inwazji. Choroba może przebiegać bezobjawowo lub objawy mogą być słabo wyrażone. Za niepokojące należy uznać:
•    utratę apetytu lub apetyt perwersyjny;
•    biegunkę lub zaparcia;
•    wymioty (zwłaszcza występujące po jedzeniu);
•    utratę masy ciała;
•    apatię;
•    pogorszenie jakości sierści (wypadanie włosów, sierść matowa, nastroszona);
•    powiększenie brzuszka u szczeniąt;
•    kaszel, wyciek z nosa, trudności w oddychaniu.

Każdy z wyżej wymienionych objawów powinien wzbudzić niepokój właściciela i skłonić go do wizyty w lecznicy weterynaryjnej. Nie są to objawy charakterystyczne tylko dla zakażenia larwami glisty, ale stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia zwierzęcia. W wątpliwych sytuacjach najskuteczniejszym rozwiązaniem jest przeprowadzenie badanie kału w celu wykluczenia lub potwierdzenia choroby pasożytniczej.

Silne inwazje nicieniami, kończą się niekiedy śmiercią czworonoga w wyniku zaczopowania światła jelita kłębami pasożytów lub perforacji ściany jelit.

Należy pamiętać, że glistnica jest groźną dla człowieka zoonozą, czyli chorobą odzwierzęcą. Człowiek, może się zarazić przypadkowo zjadając jajo glisty. Dzieje się tak, gdy po zabawie z zakażonych zwierzakiem  nie umyjemy rąk – stąd nazwa „choroba brudnych rąk”. Najczęściej dotyczy to dzieci, które wkładają brudne ręce do buzi. Groźnym źródłem pasożytów są także piaskownice, które w miastach często stanowią toaletę dla osiedlowych piesków. Innym sposobem zarażenia się jest zjedzenie niedokładnie umytych warzyw zabrudzonych ziemią.

Objawy choroby u ludzi są podobne do tych wymienionych wcześniej, ale w niektórych przypadkach larwy glisty mogą osadzać się w gałce ocznej lub mózgu, a konsekwencje tego są dużo bardziej poważne.

Tasiemiec

Tasiemce są robakami płaskimi, których ciało zbudowane jest ze skoleksu (główki) i członów. U milusińskich może występować kilkanaście rodzajów tasiemców, ale najbardziej popularnym jest tasiemiec psi (Dipylidium caninum) za którego rozprzestrzenienie w środowisku odpowiadają pchły i wszoły.

Pies zaraża się tasiemcem zjadając larwę pchły, wewnątrz której ukrywa się młodociana postać tasiemca. Intruz dostaje się do jelit cienkich, przyczepia się do błony śluzowej i „objada” swojego gospodarza ze składników pokarmowych. Dorosły tasiemiec osiąga nawet 80 cm długości. Po około 2-3 tygodniach od momentu zarażenia czworonóg zaczyna wydalać wraz z kałem fragmenty tasiemca, które swoim kształtem przypominają pestki ogórka lub dyni. Co ciekawe, wydalone człony mają zdolność do samodzielnego poruszania się (pełzają), można znaleźć je przyczepione do sierści zwierzaka.

Objawy tasiemczycy u psów to głównie zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego. Stwierdza się biegunki lub zaparcia, zwierzę chudnie. Pogarsza się jakość okrywy włosowej (sierść staje się nastroszona i matowa). Rzadko obserwuje się objawy nerwowe, np. niepokój, drgawki, otępienie. Wypełzające z odbytu człony tasiemca powodują świąd tej okolicy i pies zaczyna saneczkować.

Podstawą do postawienia diagnozy jest rozpoznanie przez lekarza weterynarii członów tasiemca przyczepionych na sierści lub pozytywny wynik badania koproskopowego.

Człowiek również może zarazić się tym tasiemcem od swojego pupila. Dochodzi do tego, gdy całujemy psa, na którego sierści znajduje się larwa pchły z tasiemcem i przypadkowo ją połkniemy. Także brudne ręce po zabawie z pupilem mogą przyczynić się do zarażenia.

Objawy choroby u ludzi nie są specyficzne. Chorzy (najczęściej dzieci) skarżą się na bóle brzucha, niestrawność, utratę apetytu, często pojawiają się u nich wymioty.

Jak ustrzec siebie i zwierzaka przed pasożytami wewnętrznymi?

Pamiętajmy o regularnym odrobaczaniu czworonogów co 3-4 miesiące. Jest to najskuteczniejszy sposób pozbycia się niechcianych gości. Pierwsze odrobaczanie można wykonywać już w 3-4 tygodniu życia i następnie powtórzyć dawkę po 2 tygodniach. Aby zabezpieczyć szczenięta przed zakażeniem w życiu płodowym należy odrobaczyć też sukę na 3 tygodnie przed planowanym kryciem (jeśli przegapiliśmy ten termin można odrobaczyć sukę w drugiej połowie ciąży preparatami przeznaczonymi dla suk ciężarnych).

Aby skutecznie pozbyć się tasiemców musimy wyeliminować z otoczenia zwierząt pchły. W innym przypadku mimo regularnego odrobaczanie możemy mieć stale powracający problem z tasiemcami.

Wyeliminujmy z diety naszych psów i kotów surowe mięso i podroby, w których mogą czaić się larwy tasiemców.

Pamiętajmy o myciu rąk po każdorazowym kontakcie z czworonogami i wpajajmy tę zasadę dzieciom, gdyż często o tym zapominają. Zwracajmy dzieciom uwagę podczas zabawy w piasku, by nie wkładały brudnych rąk do buzi.

Jednocześnie jako odpowiedzialni właściciele zwierząt powinniśmy pamiętać o sprzątaniu odchodów naszych podopiecznych z chodników i trawników. To jedyny sposób by ograniczyć rozprzestrzenianie się pasożytów w środowisku. Róbmy to dla dobra naszych sąsiadów i dla nas samych.


zapisujemy ocenę
Oceń artykuł:
Wasza ocena: 5.0 (1 głosów)

Poprzedni Następny
Zobacz również
Komentarze (0)

Jeszcze nie skomentowano tego artykułu