W przypadku młodych szczeniąt z przepukliną niewielkich rozmiarów można wstrzymać się z zabiegiem do 8 tygodnia życia psa. W wielu przypadkach następuje bowiem samoistne zamknięcie wrót przepukliny. Często przepuklina zamyka się bez śladu, czasem pozostaje jednak niewielkie wybrzuszenie w miejscu pępka. Ponieważ dane statystyczne wskazują na częste, jednoczesne występowanie wnętrostwa u psów-samców z przepukliną pępkową, szczenięta z tą przypadłością powinny być wnikliwie obserwowane pod kątem przebiegu procesu zstępowania jąder do moszny.

Jak zapobiegać występowaniu przepukliny pępkowej?

Występowaniu przepukliny pępkowej może sprzyjać zbyt krótkie obcinanie pępowiny po porodzie. Szczenięta airedale terierów, pekińczyków, pointerów, basenji i wyżłów weimarskich statystycznie częściej cierpią z powodu przepukliny. Choć opinie w kwestii zachowawczego leczenia przepukliny pępkowej są podzielone, po konsultacji z lekarzem weterynarii u młodych szczeniąt z przepukliną niewielkich rozmiarów można zdecydować się na podklejenie plastrem płaskiego twardego przedmiotu (np. monety) w miejscu występowania przepukliny, po jej wcześniejszym odprowadzeniu (czyli wmasowaniu zawartości przepukliny do jamy brzusznej). Zabieg taki ma na celu zabezpieczenie przed powtórnym powstaniem przepukliny do czasu samoistnego zamknięcia się jej wrót. Przepuklina która nie zamknęła się samoistnie w ciągu dwóch miesięcy może być zlikwidowana wyłącznie operacyjnie. Przepukliny dużych rozmiarów należy operować możliwie szybko. Małe, nie stwarzające w ocenie weterynarza ryzyka uwięźnięcia jelit, można operować kiedy szczenię trochę podrośnie, w wieku około 6 miesięcy.