Choroby psów

08.08.2010
autor:  Agata Wieczorek
kategoria:  Choroby psów

Padaczka jest stanem objawiającym się całkowitą lub częściową utratą świadomości oraz drgawkami. Jest objawem zmian powstałych w mózgu lub zaburzenia jego czynności.

Padaczka, w dużym uproszczeniu, dzieli się na dwa rodzaje: pierwotną i wtórną. Przy padaczce pierwotnej w mózgu nie występują uchwytne zmiany a zdiagnozowanie przyczyn ataków nie jest możliwe. W padaczce wtórnej powodem ataków są zmiany w mózgu lub zaburzenia jego funkcjonowania wynikające z toczących się chorób.

Po czym poznać, że pies ma padaczkę?

Najbardziej charakterystycznym objawem jest sam napad padaczkowy podczas którego zwierzę traci przytomność i upada na bok. Pojawiają się drgawki i nieskoordynowane ruchy kończyn oraz żuchwy. Często pies ślini się i bezwolnie oddaje kał lub mocz. Po kilku minutach atak kończy się i zwierzęciu powraca świadomość. Po ataku często występuje zmęczenie, oszołomienie lub agresja.  Poza, najłatwiejszym do zaobserwowania, napadem uogólnionym występują również napady częściowe charakteryzujące się drganiem mięśni, rozszerzeniem źrenic i nietypowymi zachowaniami, jak kłapanie żuchwy, łapanie wyimaginowanych much lub lizanie.

Padaczka wtórna może pojawić się w każdym wieku, często u występuje u psów starszych jako objaw nowotworów mózgu. Padaczka pierwotna ujawnia się najczęściej w wieku od roku do pięciu lat.

Jak leczy się padaczkę?

Terapia jest uzależniona od rodzaju padaczki. W przypadku padaczki nabytej pierwszorzędne znaczenie ma ustalenie przyczyny wystąpienie ataków. Do najczęstszych należą: urazy mózgu, nowotwory, zapalenia, uszkodzenie wątroby i nerek, niektóre choroby zakaźne (np. nosówka) i zatrucia. Nie ustalenie przyczyn padaczki pozwala przypuszczać pierwotny charakter napadów. Padaczkę pierwotną leczy się objawowo. Poprzez stosowanie leków dąży się do ograniczenia częstotliwości napadów. W każdym wypadku zaobserwowania u psa ataku drgawek należy niezwłocznie udać się do lekarza weterynarii, który potwierdzi lub wykluczy ich padaczkowy charakter.

Mój pies ma padaczkę - co robić?

Jeżeli zdiagnozowano padaczkę pierwotną (inaczej: właściwą lub idiopatyczną) należy stosować się do zaleceń lekarza odnośnie stosowania leków. Ustalenie właściwej dawki i rodzaju leków zabiera niekiedy kilka, a nawet kilkanaście miesięcy. Nie należy zrażać się i rezygnować z leczenia jeżeli ataki występują pomimo podjętej terapii. Im dokładniej będziemy stosować się do instrukcji udzielonych przez lekarza, tym szybciej wdrożone zostanie najbardziej optymalne leczenie. Cenną pomocą dla lekarza są obserwacje właściciela zwierzęcia. Większość ataków poprzedza tak zwana „aura” czyli objawy zwiastujące zbliżające się drgawki. Zwierzę jest niespokojne, szuka kontaktu z właścicielem, bądź przeciwnie – chowa się z dala od ludzi. Czasem ataki wywoływane są konkretnym zdarzeniem (określone dźwięki, błyski światła). Wnikliwa obserwacja pozwala wychwycić takie bodźce i wyeliminować je, bądź ograniczyć. Jeżeli u naszego psa stwierdzono padaczkę, musimy liczyć się z koniecznością podawania leków do końca życia. Farmaceutyki stosowane w terapii padaczki są środkami silnie działającymi i często (w pewnym stopniu) zmieniają charakter psa, poprzez swoje uspokajające działanie. Lekarz może podjąć decyzje o nie leczeniu ataków, które występują rzadziej niż raz na 4-6 miesięcy. Niekiedy ataków nie daje się kontrolować lekami i konieczna jest eutanazja zwierzęcia. Psów u których zdiagnozowano padaczkę idiopatyczną nie należy rozmnażać, gdyż skłonność do niej jest dziedziczna. Szczególnie predysponowane do wystąpienia tej choroby są beagle, jamniki, retrivery, owczarki niemieckie i owczarki szkockie collie.


zapisujemy ocenę
Oceń artykuł:
Wasza ocena: 3.2 (5 głosów)

Poprzedni Następny
Zobacz również
Komentarze (0)

Jeszcze nie skomentowano tego artykułu