Karłowatość przysadkowa jest rzadko spotykanym, wrodzonym zaburzeniem wzrostu. Spowodowana niedoborem hormonu wzrostu choroba jest nieuleczalna a dotknięte nią psy żyją zdecydowanie krócej.

Co to jest karłowatość przysadkowa?

Karłowatość przysadkowa (inaczej nazywana wrodzoną karłowatością proporcjonalną lub wrodzonym niedoborem hormonu wzrostu) jest chorobą polegająca na opóźnionym rozwoju szczeniąt spowodowanym niedoborem hormonu wzrostu. Występuje ona dziedzicznie u owczarków niemieckich, szpiców wilczych i karelskich psów na niedźwiedzie. Jest to schorzenie nieuleczalne, które nawet w wypadku wcześnie podjętej terapii skraca życie psa. Choroba jest wykrywana zazwyczaj w wieku 3-5 miesięcy a czas przeżycia psów chorych zazwyczaj nie przekracza pięciu lat.

Czym objawia się karłowatość przysadkowa?

Głównym objawem jest spowolnienie wzrostu szczeniąt. Psy są niskie, lecz proporcje pomiędzy poszczególnymi częściami ciała są zachowane. Opóźnieniu ulega moment wymiany sierści szczenięcej. Często proces ten nie przebiega prawidłowo i obserwowane są wyłysienia. Karłowatość przysadkowa często występuje łącznie z niedoborem innych, oprócz hormonu wzrostu, czynników odpowiedzialnych za rozwój szczenięcia. Powoduje to niekiedy utrudnioną diagnozę i opóźnienie rozpoczęcia leczenia. Potwierdzeniem rozpoznania choroby jest wykonany przez lekarza test hormonalny.

Jak leczy się karłowatość przysadkową?

Leczenie polega na dożywotnim podawaniu syntetycznego hormonu wzrostu w celu zrekompensowania niedoborów wywołanych chorobą. Jeżeli poza niedoborami hormonu wzrostu występują niedobory innych hormonów, to również się je uzupełnia. Leczenie zazwyczaj prowadzi do poprawy stanu zwierzęcia i uzyskania normalnego wyglądu sierści. Niestety zazwyczaj nie udaje się spowodować wzrostu zwierzęcia i pozostaje ono wyraźnie mniejsze od swoich rówieśników.

Rozważając leczenie psa z karłowatością przysadkową należy zdawać sobie sprawę z tego, że nie zawsze podanie hormonu wzrostu wywiera efekt terapeutyczny. U części psów nie widać efektów terapii co tłumaczy się wytwarzaniu przez organizm przeciwciał skierowanych wobec podawanego hormonu. U psów reagujących na leczenie stan zdrowia stabilizuje się zazwyczaj do momentu osiągnięcia wieku 12-24 miesięcy. Po tym okresie bardzo często dochodzi do stopniowego pogarszania się kondycji zwierzęcia. Chore zwierzęta żyją od trzech do ośmiu lat (średnio pięć).

Jak zapobiegać karłowatości przysadkowej?

Jedynym skutecznym sposobem jest eliminowanie z hodowli rodziców szczeniąt dotkniętych wrodzonym niedoborem hormonu wzrostu. Ze strony właściciela szczenięcia możliwe jest jedynie obserwowanie czy wzrost psa jest prawidłowy w porównaniu do szczeniąt w tym samym wieku. Szybkie zauważenie niedorozwoju umożliwia wczesne zdiagnozowanie choroby i podjęcie terapii. Im szybciej wdrożone zostanie leczenie, tym dłuższy zwykle jest okres przeżycia psa.