Czasem zdarza się, że mimo najlepszej opieki nasz pupil rozchoruje się i wymaga pomocy specjalisty. Lekarz ogląda zwierzę i wykonuje niezbędne badania. Zdarza się i tak, że postawienie diagnozy nie jest proste i wtedy trzeba wykonać badania dodatkowe tj. badanie kału czy moczu. I tutaj przed opiekunem zwierzaka staje nieoczekiwane wyzwanie – jak prawidłowo pobrać próbki do badań?

Takie informacje powinniśmy uzyskać w lecznicy od lekarza, ale zwykle jesteśmy tak przejęci stanem zdrowia naszego czworonoga, że zwyczajnie zapominamy o to zapytać. Dobrze pobrany materiał do badań ma niemałe znaczenie przy późniejszym stawianiu diagnozy, dlatego warto znać podstawowe zasady jego pobierania.

Pobieranie próbki moczu.

Badanie moczu wykonuje się najczęściej przy podejrzeniu schorzeń nerek lub samego pęcherza moczowego. Do pobrania próbki trzeba się wcześniej przygotować. Najlepiej zaopatrzyć się w specjalny szczelny pojemnik do pobierania moczu, który dostaniemy w każdej aptece. Koszt jednego pojemnika to około 40 gr. Jeśli nie dysponujemy takim pojemnikiem, możemy wykorzystać niewielki słoi ze szczelną zakrętką. Słoik należy dokładnie umyć, wypłukać pod bieżącą wodą i na koniec przelać wrzątkiem. W taki sam sposób myjemy zakrętkę. Często właściciele nie przykładają do tego należytej uwagi, a konsekwencją są często zafałszowanie wyników badań (np. jeśli pobierzemy mocz do niedokładnie umytego słoika po dżemie wyniki wykażą podwyższony poziom cukru w moczu).

Mocz pobieramy podczas porannego spaceru (wtedy jest najbardziej zagęszczony). Wyprowadzamy psa na smyczy, żeby cały czas mieć go pod kontrolą i w momencie gdy przybiera pozycję do oddania moczu podsuwamy przygotowany pojemnik. Do badania wystarczy kilka mililitrów płynu, więc nie przejmujmy się jeśli nie udało nam się złapać całej porcji oddanej przez psa.

Troszkę trudniej jest uzyskać mocz od kota. Ale i na to znajdzie się sposób. Usuwamy z kuwety żwirek, dokładnie ją myjemy i przelewamy wrzątkiem. Gdy kot odda mocz do kuwety, zlewamy go do wcześniej przygotowanego pojemnika. Niestety ta metoda nie zawsze jest skuteczna, bo podejrzliwe koty mogą unikać pustej kuwety. W takim przypadku lepiej iść do lecznicy i poprosić lekarza o pomoc.

Po pobraniu próbki pojemnik należy odpowiednio opisać. Na karteczce dołączonej do moczu powinny znaleźć się następujące dane:
•    imię, płeć i rasa zwierzęcia;
•    dane właściciela (nazwisko, adres, telefon kontaktowy);
•    data pobrania.

Następnie próbkę z moczem trzeba dostarczyć do lecznicy w możliwie najkrótszym czasie. Od pobrania do zbadania moczu nie powinno upłynąć więcej niż 4 godzin. Jeśli nie możecie zanieść próbki od razu odstawcie ją w zaciemnione, chłodne miejsce (najlepiej w lodówce)– oczywiście pojemnik musi być szczelnie zamknięty.

Pobieranie próbki kału

Badanie kału zleca lekarz weterynarii w celu potwierdzenia lub wykluczenia choroby wywoływanej przez pasożyty wewnętrzne. Zwykle takie badanie trzeba wykonać kilkakrotnie w odpowiednich odstępach czasu, ze względu na specyfikę cyklu rozwojowego pasożytów.

Zdobycie materiału do koproskopii nie nastręcza aż tylu trudności jak w przypadku wcześniej omówionego moczu. Prostu pobieramy niewielką porcję z kału oddanego na trawnik czy w przypadku kotów – do kuwety.

Do pobierania kału służą niewielkie pojemniczki (również do kupienia w aptece). Jeśli ich nie posiadamy możemy, jak w przypadku moczu, skorzystać z małego słoiczka. Kał o w miarę suchej konsystencji można włożyć do papierowej torebki (najlepiej podwójnej). Woreczki foliowe się nie sprawdzają, bo przy dłuższym przechowywaniu pobrana próbka się zaparza.

Do badania wystarcza niewielka ilość kału (wielkości orzecha włoskiego), więc nie ma sensu pakować całej kupki.

Gotową próbkę opisujemy w taki sam sposób jak padałam wyżej. Do badania próbka powinna być dostarczona w ciągu 24 godzin. Jeśli nie zawozimy jej od razu do lecznicy możemy przechowywać ją w temperaturze pokojowej w zacienionym miejscu.

Prawidłowo pobrany materiał do badań ma zasadnicze znaczenie dla wiarygodności otrzymanych wyników. W końcu na ich podstawie lekarz będzie starał się postawić diagnozę i później leczenie naszego podopiecznego. Zadbajmy więc, by materiał był pobrany do czystych pojemników, dostarczony możliwie szybko do lecznicy i zapakowany w szczelny, dobrze opisany pojemnik. To znacznie usprawni pracę lekarza, a przecież na tym powinno nam zależeć.