Decydując się na kupno rasowego, rodowodowego psa, bardzo często będziemy słyszeć słowo „dysplazja”. Trzeba jednak wiedzieć, że dysplazja nie jest chorobą, ale tak jak choroba może dotyczyć każdego psa.

Najczęściej jest diagnozowana u psów ras dużych, szybko rosnących takich jak, owczarek niemiecki, labrador, golden retriver czy berneński pies pasterski. Ale co to właściwie jest ta dysplazja? Jak można ją wykryć? Kiedy? Czy można z nią walczyć? Zapobiegać? Mam nadzieje, że ten artykuł odpowie wam na te i inne pytania związane z dysplazją.

Mówiąc dysplazja, mamy na myśli najczęściej dysplazję biodrową. Samo słowo dysplazja oznacza nic innego jak „nieprawidłową budowę” i może dotyczyć każdego stawu. Prawdą jest, że najczęściej występuje właśnie dysplazja stawów biodrowych. Jednak coraz częściej diagnozowaną jest również nieprawidłowość budowy stawów łokciowych.

Niestety nie poznano jak do tej pory dokładnej przyczyny tej wady, natomiast udowodniono, że dysplazja jest wadą dziedziczoną a więc genetyczna, przekazywaną na potomstwo w bardzo dużym procencie. Dlatego właśnie tak dużo uwagi poświęca się dokładnym badaniom młodych psów – przyszłych reproduktorów. Warto wiedzieć, że z powodu dysplazji mogą cierpieć również psy, których rodzica a nawet rodzice i dziadkowie byli wolni od tej wady.

Aby stwierdzić czy pies jest obarczony tą wadą lekarz weterynarii przeprowadza dokładne badanie kliniczne oraz wykonuje zdjęcia RTG w określonych projekcjach. Następnie, jeśli ma uprawnienia ocenia zdjęcia na podstawie których określa czy wada występuje czy nie, a jeśli występuje to w jakim stopniu. To bardzo ważne aby określić stopień ewentualnej dysplazji, gdyż decyduje ona o dopuszczeniu lub nie naszego psa do rozrodu.

Badanie na dysplazję wykonuje się standardowo między 7 a 9 miesiącem życia naszego pupila. Oczywiście można badać znacznie wcześniej, bo już w 7 tygodniu życia ale takie badanie nie ma większego sensu ponieważ budowa stawów nie jest jeszcze ostatecznie określona. Pies intensywnie rośnie i można się bardzo pomylić określając ewentualną wadę. Zalecane jest wcześniejsze badanie, gdy spodziewamy się, że nasz szczeniak może być genetycznie obciążony tą wadą, lub gdy objawy dysplazji już występują (co zdarza się bardzo rzadko).

Objawy dysplazji najczęściej pojawiają się powyżej 6 roku życia, chociaż mogą być obserwowane u psów młodszych a nawet u szczeniąt 3-6-cio miesięcznych. Początkowo obserwuje się lekką kulawizną nasilającą się po wysiłku. Później, charakterystycznym objawem są kłopoty ze wstawaniem. Pies przy wstawaniu bardzo się napina i powoli, z dużym wysiłkiem dźwiga zad. Ponadto nie jest skory do ruchu, często leży. Objawy te są najbardziej widoczne u psów otyłych, których duża waga bardzo komplikuje zmiany zwyrodnieniowe stawów.