Chłoniak jest złośliwym nowotworem układu krwiotwórczego. Jest chorobą nieuleczalną, jednak jego szybkie wykrycie i prawidłowe leczenie umożliwia przedłużenie życia psa.

Czym jest chłoniak?

Chłoniak jest najczęściej występującym nowotworem wywodzącym się z układu krwiotwórczego. Stanowi około dziewięciu procent wszystkich nowotworów występujących u psów. Chłoniaki są związane z tkanką limfoidalną (chłonną). Ponieważ ten typ tkanki znajduje się w obrębie całego organizmu, zarówno pod postacią węzłów chłonnych jaki i mniejszych skupisk tkanki chłonnej, chłoniaki mają wiele form i postaci. Najczęściej występują formy związane z węzłami chłonnymi całego ciała lub tylko klatki piersiowej, jelitami i skórą. Rzadziej spotyka się postacie nerwowe, oczne i nerkowe.

Jakie są objawy chłoniaka?

Objawy związane z chorobą są różne, w zależności od postaci w jakiej występuje nowotwór. Do najbardziej typowych należą powiększone węzły chłonne oraz wątroba, chudnięcie i apatia. Rzadziej występują biegunki, trudności w oddychaniu, zmiany na skórze, wyłysienia i niedokrwistość. U dwudziestu procent psów występują dodatkowe objawy związane z tzw. zespołem paranowotworowym powodującym zaburzenie funkcjonowania nerek, które manifestuje się wzmożonym pragnieniem, zwiększoną ilością oddawanego moczu, wymiotami oraz zaburzeniami pracy serca. Ostateczną diagnozę stawia lekarz weterynarii w oparciu o badanie histopatologiczne tkanki pobranej z węzła chłonnego.

Jak leczy się chłoniaka?

Chłoniak jest chorobą nieuleczalną. Celem leczenia jest uzyskanie tzw. remisji, czyli ustąpienia części objawów choroby. Terapia chłoniaka jest kosztowna i długotrwała. Musi być poprzedzona wieloma badaniami (rtg, usg, analiza krwi i szpiku kostnego, biopsje węzłów chłonnych i narządów) mającymi na celu określenie typu chłoniaka i stopnia jego zaawansowania, od których to zależy wybór postępowania lekarskiego. Podstawowym postępowaniem w przypadku chłoniaków jest chemioterapia, niekiedy lekarz decyduje o dodatkowym leczeniu chirurgicznym. Średni czas przeżycia leczonych zwierząt to sześć do dziewięciu miesięcy. Sporadycznie zdarzają się wieloletnie remisje choroby. Zwierzęta leczone paliatywnie przeżywają około trzech miesięcy. Przy niepodejmowaniu terapii śmierć następuje zazwyczaj w ciągu dwóch miesięcy od postawienia diagnozy.

Jak zapobiegać występowaniu chłoniaka?

Większości przypadków tego nowotworu nie da się przewidzieć. Wyjątkiem są psy u których występuje rodzinna skłonność do tej choroby. Nie należy rozmnażać psów u których stwierdzono chłoniaka, jak również nie powinno się kupować szczeniąt jeżeli ich rodzice bądź spokrewnione z nimi psy, chorowały na chłoniaka. Predysponowanymi do zachorowania rasami są boksery, buldogi, basety, teriery szkockie, bernardyny, labradory oraz niektóre linie hodowlane bulmastifów.

Schorzenie stwierdza się najczęściej u psów pomiędzy piątym a siódmym rokiem życia, choć chorują psy w każdym wieku. Profilaktyka, w przypadku właściciela, polega na wykonywaniu badań kontrolnych oraz konsultowaniu z lekarzem weterynarii zaobserwowanych nieprawidłowości. Należy zaznaczyć, iż wykrycie chłoniaka na etapie umożliwiającym skuteczną terapię nie jest możliwe bez wykonania dodatkowych badań. W przypadku wykrycia choroby i podjęcia decyzji o leczeniu psa, należy ściśle stosować się do zaleceń lekarza weterynarii. Dotyczy to zarówno stosowania leków jak i terminowych wizyt kontrolnych i badań dodatkowych zlecanych w celu oceny skuteczności leczenia.