Do najczęściej spotykanych w sklepach zoologicznych średnich papug należy aleksandretta obrożna (Psittacula krameri). Mało kto zdaje sobie jednak sprawę z istnienia innych papug z rodzaju Psittacula.

Papugi z rodzaju Psittacula pochodzą z Azji Południowej, cechuje je dominująca zielona barwa ciała, bardzo długi ogon ze szczególnie wydłużonymi środkowymi sterówkami i masywny czerwony dziób. Latają zwinnie i szybko. Prowadzą stadny tryb życia, żerując w koronach drzew owocowych, choć są też uznawane za szkodniki, które sezonowo występują na plantacjach ryżu, czy w sadach. Nie należą do ptaków trudnych w hodowli, a największym problemem w ich rozmnażaniu jest właściwe dobranie pary. Gniazdo zakładają w wydrążonych pniach drzew lub dużych skrzynkach lęgowych, wyściełanych trocinami. W czasie wyprowadzania lęgów żywią się przede wszystkim owocami, warzywami, mieszanką jajeczną i zielonką, natomiast ziarno stanowi tylko uzupełnienie diety. Te proporcje zmieniają się w okresie zimowym. Są łatwe w oswajaniu, można nauczyć je wydawania różnych dźwięków, a nawet kilku słów.

Jedną z najmniejszych papug z tego rodzaju jest aleksandretta śliwogłowa (Psittacula cyanocephala).

Osiąga jedynie 32-37 cm długości, z czego ogon ma około 20 cm. Swoją polską nazwę zawdzięcza barwie głowy, która u samca jest jaskrawa, u nasady dzioba szkarłatna, przechodząca w fiolet na ciemieniu, aż do niebieskiego na karku, zaś u samicy bardziej matowa, fioletowo-szara. Dodatkowo głowa u samca oddzielona jest od reszty ciała wąską czarną obrożą, zaś u samicy delikatnym żółtym rozjaśnieniem. Ptaki te mają granatowo-niebieski ogon z białym zakończeniem sterówek, zaś reszta ciała jest w różnych odcieniach zieleni, nogi w kolorze różowym, dziób intensywnie pomarańczowy. U samców występują niewielkie czerwone plamki na pokrywach skrzydeł. Młode ptaki mają zieloną głowę z pomarańczową plamą na czole, żółtawy dziób i szare nogi. W pełni wybarwiają się na ptaka dorosłego dopiero w trzecim roku życia. Doświadczeni hodowcy potrafią określić ich płeć już w pierwszym roku życia, zarówno dzięki różnicom w wydawanym głosie (samice wydają odgłosy bardziej piskliwe), jak i samej sylwetce (samce są masywniejsze, z większą głową i masywniejszym dziobem). Dojrzałość płciową osiągają w 3-4 roku życia. Hodowcom udało się stworzyć kilka odmian barwnych, m. in. lutino (z czerwonawą głową), niebieską (bardzo rzadka i droga), oraz opalinową (szaro-żółto-zielona), które w Polsce są jednak trudno dostępne.

Ze względu na niewielkie rozmiary i stosunkowo cichy, melodyjny głos, często trzymane są w klatkach w mieszkaniu, jednakże najlepiej czują się połączone w pary, w wolierach pokojowych lub wolierach ogrodowych. Nie zaleca się trzymania większej liczby ptaków w jednej wolierze, szczególnie w sezonie lęgowym. Zimą można trzymać je w pomieszczeniach ogrzewanych lub właściwie przygotowanych wolierach zewnętrznych, osłoniętych folią bąbelkową i wyposażonych w dobrze wysuszone grube żerdki (szczególnie trzeba uważać, by nie odmroziły sobie palców). W przeciwieństwie do innych aleksandrett, nie niszczą drewnianych elementów wystroju, jednakże chętnie zgryzają młode pędy gałązek (np. wierzbowych).