Podobnie jak w medycynie ludzkiej, również u psów w wypadku pewnych chorób konieczne jest przetoczenie krwi. Znajomość grupy krwi poza znaczeniem w dobieraniu dawców i biorców pełni również rolę przy kojarzeniu zwierząt.

Grupy krwi

U psów, według aktualnego stanu wiedzy, występuje dwanaście grup krwi. Oznaczone są one literami DEA i kolejnymi numerami od 1 do 12. Dodatkowo grupa DEA1 posiada trzy wariant (DEA1.1; DEA1.2 i DEA1.3) Ponieważ pies może być „dodatni” lub „ujemny” w zakresie każdej z grup i wariantów (podobnie jak to ma miejsce z ludźmi w kwestii czynnika RH) kombinacja układów grup krwi jest olbrzymia. Na całe szczęście z punktu widzenia właściciela i lekarza istotne są tylko dwie grupy krwi: DEA1.1 i DEA1.2., odpowiadają one za niepożądane reakcje po przetaczaniu krwi i za konflikty serologiczne w przypadku kojarzenia psów.

Konflikt serologiczny – co to znaczy?

Jest to termin oznaczający że jeden pies posiada inną grupę krwi niż drugi. W praktyce mamy z tym do czynienia albo podczas przetaczania krwi albo w przypadku kojarzenia psa i suki. Niezgodność serologiczna powoduje wystąpienie niepożądanych objawów na skutek wytwarzania w organizmie biorcy (suki) przeciwciał skierowanych przeciwko grupie krwi dawcy (psa). Sytuacja taka ma miejsce kiedy powtórnie przetaczamy krew od dawcy DEA 1.1 dodatniego biorcy DEA1.1 ujemnemu, bądź kryjemy  sukę DEA1.1 ujemną psem DEA 1.1 dodatnim. O ile konflikt serologiczny po powtórnym przetoczeniu krwi niezgodnej grupowo zdarza się zawsze, o tyle w przypadku kojarzenia psów o różnej grupie DEA1.1 do niekorzystnych reakcji dochodzi niezmiernie rzadko. Powyższe zależności powodują, iż każdy dawca krwi powinien być DEA1.1 ujemny. Krew oferowana lekarzom weterynarii przez wyspecjalizowane firmy jest zawsze DEA1.1 ujemna i przebadana pod kątem chorób zakaźnych.

Jakie są wskazania do transfuzji krwi?

Krew przetacza się w wypadku jej znacznej utraty (np. po wypadku) w czasie operacji przebiegających ze dużym krwawieniem, w chorobach powodujących niedokrwistość oraz w niektórych zaburzeniach funkcji krwi (np. w dziedzicznych zaburzeniach krzepliwości) Poza krwią pełną (czyli taką jaka normalnie występuje w żyłach) lekarz może zadecydować o podaniu niektórych jej składników np. osocza. Postępowanie takie uzależnione jest od choroby na jaką cierpi  pies.

Jak przebiega transfuzja krwi?

Jest to zabieg nieskomplikowany, wymaga jednak przeprowadzenia kilku czynności przygotowawczych. Przed przetoczeniem krwi należy poinformować lekarza o ewentualnych wcześniejszych transfuzjach bądź (mało prawdopodobnych w polskich realiach) przeszczepach tkanek. Następnie lekarz powinien pobrać krew od biorcy (czyli zwierzęcia, które otrzyma krew) i wykonać tzw. próbę krzyżową z krwią dawcy,  mającą na celu stwierdzenie czy przetoczenie krwi nie wywoła niepożądanych reakcji związanych z wystąpieniem omawianego wcześniej konfliktu serologicznego. Od próby krzyżowej lekarz może odstąpić tylko wtedy, jeśli ma pewność że dane przetoczenie jest pierwszym w życiu psa lub od pierwszego przetoczenia nie minęło więcej niż cztery dni. Jest to okres w którym w organizmie dawcy wykształcają się przeciwciała przeciwko krwi dawcy. Po wykonaniu próby krzyżowej psu zakładany jest venflon do którego podłączony zostaje woreczek z krwią. Zabieg trwa około godziny. W czasie lub po zabiegu mogą wystąpić objawy niepożądane świadczące o reakcji na transfuzję: wymioty, dreszcze i gorączka. Jeżeli wystąpiły po opuszczeniu gabinetu, należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem, który podając odpowiednie środki zapobiegnie niewłaściwym skutkom przetoczenia krwi.