Zakażenia gronkowcowe występują u psów stosunkowo często. Są to infekcje powodujące zmiany ropne skóry oraz innych narządów. Wielu właścicieli obawia się zakażenia gronkowcami stwierdzonymi u swoich zwierząt. Czy słusznie?

Gronkowce są grupą Gram-dodatnich, warunkowo tlenowych bakterii. Są bakteriami oportunistycznymi, czyli powodującymi chorobę w przypadku zaistnienia sprzyjających warunków, takich jak uszkodzenie skóry, oparzenia, spadek odporności czy występowanie innych chorób. Są to drobnoustroje powszechnie występujące w środowisku, w tym również na powierzchni ciała zdrowych zwierząt. Gronkowce są dosyć odporne na niesprzyjające warunki środowiska, wysychanie i środki dezynfekcyjne. W przypadku zainfekowania powodują powstanie procesu ropnego. Szczególne emocje u ludzi wywołują szczepy lekooporne, odpowiadające za niepoddające się standardowemu leczeniu zakażenia wewnątrz szpitalne. Wątpliwości odnośnie ryzyka zakażenia gronkowcem, jakie niesie posiadanie w domu psa wynikają z nieznajomości kilku podstawowych faktów. Ich poznanie pozwala realnie ocenić zagrożenie i zapobiegać mu.

Gronkowce występują powszechnie, nie tylko na zwierzętach domowych. Są to drobnoustroje stale znajdujące się w otoczeniu człowieka. Ponad czterdzieści procent populacji ludzkiej jest nosicielami Staphylococcus aureus bez klinicznych oznak zakażenia.

Nie każdy gronkowiec jest w równym stopniu chorobotwórczy dla ludzi i zwierząt.
Niekiedy właściciele psów ze zmianami ropnymi z przerażeniem patrzą na wyniki wykonanych u ich zwierząt badan bakteriologicznych. Laboratoria medycyny ludzkiej, którym często zleca się określenie rodzaju bakterii powodujących zakażenie, zazwyczaj nie są w stanie odróżnić patogennych szczepów S. intermedius od gronkowców tego samego gatunku normalnie bytujących na skórze psa. Spowodowane jest to tym, że u człowieka ten gatunek normalnie nie występuje.

Zakażenia ludzi S. intermedius są sporadyczne.
Literatura podaje bardzo niewiele przypadków stwierdzenia u człowieka infekcji za którą odpowiedzialny jest ten gatunek gronkowca. Należy jednak zaznaczyć, iż liczba stwierdzanych w ostatnich latach odzwierzęcych zakażeń tego typu rośnie. Ponieważ do niedawna nie stosowano metod genetycznych do określania faktycznego pochodzenia bakterii odpowiedzialnych za dane zakażenie, istnieje możliwość, że w przeszłości w wielu wypadkach infekcji odzwierzęcym S. intermedius była ona przypisywana ludzkim szczepom S. aureus. Istotne przy tym są ostatnie badania, które w większości zakażeń S. intermedius wykazują duże genetyczne podobieństwo pomiędzy drobnoustrojami izolowanymi od ludzi i ich zwierząt. Nie ma jednak bezpośrednich dowodów na przekazywanie drobnoustrojów ze zwierząt na ludzi.