Bielactwo jest rzadko spotykaną choroba polegającą na braku pigmentu w skórze lub włosach. Istnieje kilka odmian bielactwa mających różne przyczyny. W większości przypadków jest to choroba przebiegająca łagodnie i nie wywierająca negatywnych skutków na komfort życia psa.

Rodzaje bielactwa

Występują trzy rodzaje bielactwa. Pierwszym jest albinizm, czyli wrodzony brak pigmentu w skórze, tęczówce i włosach. Jest to schorzenie dziedziczne, objawiające się jasnoróżową skórą i błonami śluzowymi, białymi pazurami i sierścią oraz czerwonymi tęczówkami oczu. Powodem jest wada genetyczna uniemożliwiająca syntezę barwnika – melaniny. Innym rodzajem bielactwa jest bielactwo nabyte (vitiligo). Powodowane jest niszczeniem melanocytów przez układ odpornościowy psa. Powoduje to pojawianie się białych plamek na głowie psa. Skłonność do tej formy bielactwa jest dziedziczna i występuje u owczarków niemieckich, owczarków belgijskich odmiany tervueren, owczarków szkockich collie, dobermanów i sznaucerów olbrzymich. Odmianą tego rodzaju bielactwa jest odbarwienie czarnej sierści u labradorów, dobermanów i chartów afgańskich. Trzecim rodzajem zmian bielaczych jest leukotrichia, czyli pourazowe odbarwienie włosów. Zdarza się ono u wszystkich ras psów. Powodowane jest uszkodzeniem melanocytów w miejscu iniekcji, ugryzienia lub innego urazu.

Czy bielactwo jest niebezpieczne dla psa?

Melanina jest barwnikiem odpowiedzialnym za ochronę głębszych warstw skóry przed negatywnym wpływem promieniowania ultrafioletowego. Odpowiada również za pigmentację sierści oraz ciemne zabarwienie nosa, wargi i błon śluzowych. Brak melaniny lub melanocytów (czyli komórek w których jest gromadzona) powoduje zwiększone ryzyko uszkodzeń skóry przez słońce. Na szczęście u psów większość ciała pokryta jest sierścią, która zatrzymuje promienie ultrafioletowe przed ich dotarciem do skóry. W związku z tym, przy bielactwie zwiększone ryzyko uszkodzeń spowodowanych działaniem promieni słonecznych występuje tylko w przypadku odsłoniętych części ciała, takich jak nos. Zwierzęta dotknięte tym defektem nie wykazują objawów chorobowych. Zmieniona skóra nie jest dla psa przyczyną świądu, bólu lub innego dyskomfortu.

Jak leczy się bielactwo?

Aby móc rozważać podjęcie terapii konieczne jest określenie, z jaką chorobą mamy do czynienia. W przypadku wystąpienia odbarwień na skórze wskazane jest wykonanie badania histologicznego wycinka zmienionej tkanki. W zależności od wyników badania lekarz weterynarii podejmuje decyzję, co do rodzaju leczenia. Może również zasugerować powstrzymanie się od leczenia zwierzęcia, ponieważ większość przypadków bielactwa nie ma poważnego wpływu na zdrowie. W takim wypadku należy jedynie przed wyjściem na spacer zabezpieczać nieowłosione części ciała psa kremami z filtrem UV.

Jak zapobiegać występowaniu bielactwa?

Nie ma możliwości zapobiegania wystąpienia bielactwa u psa z genetyczną predyspozycją. Poza przypadkami leukotricha bielactwo ma charakter dziedziczny i występuje bardzo rzadko. Psy u których wystąpiło bielactwo z reguły nie są rozmnażane z powodu wady estetycznej, więc ryzyko zakupu szczenięcia obciążonego wadą jest stosunkowo niewielkie.