Definicja mówi, że koci katar to zakażenie górnych dróg oddechowych, spowodowana przez jeden lub nawet kilka patogenów. Choroba ta może wystąpić u kota w każdym wieku, niemniej najcięższy przebieg obserwuje sie u młodych lub starszych kotów, jak również u kotów z osłanionym systemem immunologicznym. Jest to bardzo poważna i zgoła śmiertelna choroba.

Większość przypadków kataru kociego jest skutkiem zakażenia herpeswirusem lub caliciwirusem, do których potem dołączają sie bakterie. Zdarzają sie także infekcje mieszane, wywołane przez oba wirusy oraz zapalenia wyłącznie bakteryjne.

Koci herpeswirus:
•    doprowadza, wraz z Chlamydia do zapalenia spojówki i rogówki, co może prowadzić do powstania owrzodzeń rogówki. Ma miejsce obfity wyciek ropny z oka, spojówki są obrzękłe, zaczerwienione, oko przymknięte. Należy pamiętać o tym, że nie leczony wrzód rogówki może doprowadzić do jej perforacji, zakażenia, a w konsekwencji ślepoty i utraty oka.
•    u części zwierząt może prowadzić do przewlekłego zapalenia spojówek. Ma wówczas miejsce stały wyciek z oczu oraz zmętnienie oka. Stan ten jest niemożliwy do wyleczenia, można jedynie stosować leczenie doraźne, tymczasowo poprawiające stan zdrowia - prowadzi do początkowo ostrego zapalenia jamy nosowej.
•    dochodzi do martwicy nabłonka małżowin nosowych, ropnego wysięku, ciężkiej duszności. Zapalenie z czasem przechodzi w proces przewlekły, charakteryzujący się nieznaczną dusznością, surowiczym (wodnistym) wypływem z nozdrzy i kichaniem. Stan ten nie jest możliwy do wyleczenia, można jedynie stosować leczenie doraźne, tymczasowo poprawiające stan zdrowia.

Koci caliciwirus:
•    w sprzyjających warunkach (silne osłabienie organizmu) może doprowadzić do zapalenia oskrzeli i płuc. Jest to stan niezwykle groźny dla zdrowia kota, zwłaszcza jeżeli dojdzie do wtórnych infekcji bakteryjnych. Pojawia się osłabienie, apatia, silna duszność, gorączka, niechęć do jedzenia i picia. W razie braku leczenia choroba może prowadzić do śmierci zwierzęcia
•    powoduje zapalenie jamy ustnej i dziąseł wraz z owrzodzeniami i nadżerkami podniebienia, języka, łuków podniebiennych. Powodują one silny ból, niechęć do jedzenia, ślinienie, brzydki zapach z jamy ustnej. Zmiany zazwyczaj ustępują samoistnie, czasami przechodzą w postać przewleką choroby

Leczenie, niezależnie od tego który z wirusów jest odpowiedzialny za rozwój choroby, polega na łagodzeniu objawów i wspomaganiu organizmu w walce z wirusem. Troskliwa opieka właściciela jest w tym wypadku bardzo ważna. Leczenie powinno być przeprowadzane przez lekarza weterynarii i wszelakie preparaty mogą być stosowane wyłącznie w porozumieniu z lekarzem.

Ryzyko zachorowań można zminimalizować dzięki szczepieniom, w Polsce najbardziej popularne są dwie szczepionki iniekcyjne, które podaje się w postaci zastrzyku podskórnego lub domięśniowego.