Ze względu na orientalny wygląd i wrodzoną elegancję koty burmańskie mają wielu zwolenników. Charakterystycznie miękka szata podobna do drogich futer sprawiła, że kot burmański bywa nazywany kotem-sobolem.

Historia rasy

Kot rasy burmańskiej obok kota syjamskiego jest przedstawicielem jednej z najstarszych orientalnych ras w Europie. W początkach swojej historii podobno były to koty świątynne. Legendy głoszą, że ze względu na obecność nieowłosionych plamek nad oczami były używane do trzymania straży. Sprawiało to bowiem wrażenie, że mają oczy stale otwarte. Najwięcej hodowli od XIX wieku znajdowało się w Wielkiej Brytanii. W czasie ich rozwoju rozwinęło się wiele odmian barwnych przy zachowaniu orientalnego charakteru. Obecnie najwięcej przedstawicieli rasy znaleźć można a Australii i Nowej Zelandii.

Wygląd

Sylwetka kota burmańskiego jest krępa, muskularna, ale nie może być otyła. Ciało powinno mieć zachowane proporcje. Tułów średniej długości, łapy zakończone łagodnie zaokrąglanymi łapami. Okrągło zakończony ogon, u nasady nie powinien być zbyt szeroki. Głowa ma kształt klina, ale bez ostrych konturów. Wszystko jest ładnie zaokrąglone, nie ma tu ostrych rysów. Czoło jest dość wysokie, delikatnie wypukłe, a w okolicy nasady uszu szerokie. Nos krótki, prosty, z bardzo wyraźnie zaznaczonym „stopem” (zagłębienie u nasady). Kształt oczu jest również ciekawy. Górna linia powiek jest wygięta w sposób typowy dla kotów orientalnych, a dolna powieka łagodnie zaokrągla się, co z dobrze zaznaczonym podbródkiem i łagodnymi rysami silnej żuchwy tworzy harmonijną całość. Barwa oczu może być od żółtobrązowej do bursztynowej.

Futro jest miękkie, w dotyku podobne do futra szynszyli, ściśle przylega do skóry ciała, posiada lekki połysk. Odmiany barwne futra są różne – od najbardziej typowych brązowych (sobole), przez czekoladowe (jasnobrązowa, w odcieniu mlecznej czekolady), niebieski (cynowa szarość), rude (odcień ciepły, pomarańczowy), liliowe (gołębio-szary z różowym połyskiem), kremowe (pastelowy rudy) i szylkretowe do srebrzystych. Typowe dla tej rasy są jaśniejsze oznaczenia na łapach i brzuchu. Zwykle jest tak, że oznaczenia w dolnych partiach ciała są ciemniejsze od koloru pokrywy tułowia. W przypadku kotów burmańskich jest odwrotnie.

Charakter i temperament

Kot burmański z pewnością przypadnie do gustu osobom towarzyskim. Lubi być „w tłumie”, często domaga się towarzystwa miłym mruczeniem. Koty burmańskie mają łagodne usposobienie i nie będzie im z pewnością przeszkadzać towarzystwo innych zwierząt. Jednak ze względu na chęć dominacji i budzenie respektu wśród innych, szybko podporządkują sobie innych „futrzastych” domowników. Zwierzęta te przywiązują się do właściciela, bardzo chętnie spędzają z nim czas, nawet podczas snu. Dlatego, jeśli ktoś nie lubi kociego towarzystwa w czasie snu, musi się zastanowić nad kupnem innego kota. Niektóre źródła podają, że rasa ta jest odpowiednia dla wielbicieli psów, którzy na psa sobie pozwolić nie mogą. Koty burmańskie potrafią chodzić za właścicielem, szybko uczą się chodzić na smyczy, aportują piłkę.