Rasy kotów

30.10.2010
autor:  Magdalena Zielony
kategoria:  Rasy kotów

Turecki van jest odmianą kota tureckiego angorskiego. Istnieją jednak różnice, które spowodowały wyodrębnienie go jako osobnej rasy. Jedną z tych cech jest fakt, iż koty te uwielbiają pływać.

Historia rasy

Koty te naturalnie wywodzą się ze wschodniej Turcji, z rejonów jeziora Van. Przez długi okres czasu występowały one dziko na tych terenach, w specyficznych warunkach klimatycznych, co spowodowało rozwinięcie niespotykanych u innych ras cech. Między innymi w czasie gdy nie miały dostępu do jedzenia, nauczyły się polować na ryby, stąd umiejętność pływania i nurkowania oraz brak strachu przed wodą. Do Europy, a konkretnie Wielkiej Brytanii, sprowadzono je w 1955 roku i dość szybko, bo w 1969 roku uznane zostały jako rasa.

Wygląd

Vany są to koty średniej wielkości, o muskularnej posturze, ale posiadają przy tym delikatny kościec. Waga waha się miedzy 3 a 8 kg. Oczywiście samiec będzie zawsze większy i cięższy niż samica. Tułów jest długi, z szeroką klatką piersiową osadzony na średniej długości kończynach. Stopy są małe, okrągłe, owłosione między palcami. Łapy posiadają bardziej rozwinięte fałdy skórne między palcami, co ułatwia pływanie. Głowa wpisana w kształt klina. Nie może być za bardzo zaokrąglona, gdyż stanowi to wadę dyskwalifikującą na wystawach. Nos jest długi, bez zagłębień u nasady. Van posiada silną brodę. Oczy są niewielkie, okrągłe lub owalne, lekko skośne. Zazwyczaj są bursztynowe, dwubarwne (jedno niebieskie, drugie bursztynowe) lub niebieskie. Uszy są wysoko osadzone, pionowe, duże, szersze u podstawy, zakończone zaokrągleniem. Wewnątrz znajdują się kępki włosów. Ogon vana jest średniej długości, silnie owłosiony.

Futro, pomimo że półdługie, bardzo szybko wysycha. Szata jest delikatna, zimą bardziej gęsta, puchata. Vany wymieniają futro raz w roku. Latem gubią podszerstek, co sprawia wrażenie, że kot chudnie. Zazwyczaj van jest biały ze specyficznym oznaczeniem, mianowicie posiada plamy na głowie, a ogon jest innego koloru niż okrywa. Plamy te powinny być barwy kasztanowo-czerwonej lub kremowej, symetryczne i nie wychodzić poza ucho. Pomiędzy oznaczeniami na uszach powinna być biała sierść, nazywana „palcem Allaha”. Barwienie ogona powinno się rozpoczynać u jego nasady. Powinien on posiadać pręgi.


1 2 //1
zapisujemy ocenę
Oceń artykuł:
Wasza ocena: 4.5 (2 głosów)

Poprzedni Następny
Zobacz również
Komentarze (0)

Jeszcze nie skomentowano tego artykułu