Spotkałam się kiedyś z takim stwierdzeniem, że widząc po raz pierwszy tego kota każdy zapyta „Co to?” W odpowiedzi można stwierdzić „To zagadka”. A jeśli zagadka, to jej mistrzem był nikt inny, jak egipski Sfinks od którego pochodzi nazwa specyficznej rasy kotów. Specyficznej o tyle, że widząc ją po raz pierwszy albo się w niej człowiek zakocha albo będzie patrzył niechętnie. Może warto w takim razie warto zareklamować tą ciekawa rasę.

Historia rasy

Sfinksy nie należą do ras naturalnych. Powstały zupełnie przypadkowo jako wynik mutacji genetycznej. Po raz pierwszy koty bez włosów urodziły się w latach 60. XX wieku w USA. Koty te wzbudziły zainteresowanie sobą na tyle, że postanowiono utrzymać ten defekt. Naukowcy i hodowcy z Holandii i USA pracowali nad poszerzeniem materiału hodowlanego. W celu zwiększenia puli genetycznej krzyżowano je z kotami europejskimi krótkowłosymi lub amerykańskimi. Te amerykańskie nazwano sfinksami.
Wygląd

Główna cecha jest widoczna na pierwszy rzut oka – są to koty nagie. Młode osobniki posiadają włosy na ogonie, jednak z wiekiem i te się „wycierają”. Są to koty średniej wielkości, o wydłużonym ciele i delikatnie zaznaczonej muskulaturze. Waga wynosi 3-4 kg. Mają szeroką, dobrze wykształconą klatkę piersiową oraz silnie uwydatniony brzuch dający złudzenie pełnego. Kończyny są proporcjonalne do reszty ciała, smukłe, tylnie są dłuższe niż przednie. Każda łapa zakończona jest owalnie długimi i smukłymi palcami. Na uwagę zasługują opuszki, które są większe niż u pozostałych ras, zapewne ze względu na brak owłosienia. Długa, smukła szyja stanowi rusztowanie dla klinowatej głowy, z wyraźnie podkreślonymi kośćmi policzkowymi i brwiowymi. Czoło jest płaskie i im młodszy kot, tym bardziej pomarszczone (w końcu potrzeba dużej koncentracji, aby zagadka była trudna). Nos jest średniej długości, z niewyraźnym stopem (zagłębienie u nasady). Oczy są duże, ustawione pod lekkim skosem, w znacznej odległości od siebie. Dopuszczalne są wszystkie kolory oczu. Sfinksy pozbawione są rzęs, zatem oczy często są przymrużone celem ochrony rogówki przed uszkodzeniami czy kurzem. Bardzo charakterystyczne są uszy. Duże, szeroko rozstawione, sterczące, lekko pochylone do przodu. Ogon jest długi, prosty, na końcu zaokrąglony.

Skóra sfinksów jest elastyczna, z wyraźnymi zmarszczkami ma głowie, szyi, tułowiu i kończynach, ewentualnie okryta lekkim puchem. Mogą występować włosy na ogonie, kończynach, stopach, jednak nie dłuższe niż 2 mm. Większość sfinksów nie ma wibrysów (wąsów) lub posiada je w szczątkowej formie. W dotyku skóra jest ciepła, gdyż ze względu na brak futra mają one podwyższoną temperaturę ciała.

Charakter

Sfinksy pośród wielu ras są największymi gapami. Nawet złapanie mrówki jest dla nich nie lada wyzwaniem. Dlatego wydają się być odpowiednie dla tych ludzi, którzy kochają ptaki i inne stworzenia, bo sfinks na pewno nie przyniesie im upolowanego wróbla czy myszy. Są to koty pokojowo nastawione zarówno do ludzi, jak i innych zwierząt. Są wesołe, uczuciowe, przyjazne, przywiązują się do właściciela, przesiadują długo na kolanach, choć nadmiernych pieszczot nie lubią. Często śpią z właścicielem ogrzewając się ciepłem jego ciała. Są zrównoważone, ciekawskie. Nie nadają się dla osób dużo pracujących poza domem i dla tych, którzy nie lubią bliskich kontaktów ze zwierzęciem.