Koty perskie, wraz z kotem egzotycznym, należą do pierwszej kategorii FIFU (czyli kategoria kotów długowłosych) i są jednocześnie jedną z najbardziej popularnych ras hodowlanych.

Historia rasy

Kot perski pojawił się w Europie około XVI w. i początkowo nie przypominał obecnych kotów tej rasy. Przodkami są podobno dziko żyjące w Azji środkowej manule, po których dzisiejszy pers odziedziczył przede wszystkim długie futro. Koty wędrowały po różnych krajach, wraz z wyprawami krzyżowymi, co w konsekwencji pozwoliło wykształcić 2 typy. Pierwszy przywędrował z Turcji do Francji – podobny do obecnej rasy angorskiej, o smukłej sylwetce i z długim włosiem; drugi typ, pochodzący z Persji (obecnie Iran), został przywieziony do Włoch. Obie odmiany trafiły potem do Anglii, gdzie na początku XX w. doprowadzono do rozwoju rasy, kiedy to w wyniku kojarzenia dodatkowo z kotami amerykańskimi, otrzymano koty o charakterystycznych dużych oczach, krótkim nosie i płaską twarzoczaszką.

Wygląd

Jeśli chodzi o statystyki to długość życia kota perskiego wynosi średnio 13-15 lat, waga dorosłego kota 2,5-6 kg, a ilość kociąt w miocie, to 3-4 kocięta o masie ok. 80-100 g.

Krępa budowa ciała opartego na krótkich, mocnych łapach oraz duża głowa połączona z tułowiem słabo zaznaczoną szyją, są typowe dla rasy. Dobrze rozbudowana klatka piersiowa oparta na silnej obręczy barkowej. Czaszka wyewoluowała znacznie od klinowatej do okrągłej, z zaokrąglonym czołem i wypełnionymi policzkami. Czoło z wierzchołkiem nosa i podbródkiem powinny tworzyć linię prostą. Swoiste centrum, stanowi znacznie skrócony, szeroki nos z wyraźnie zaznaczonym przełomem nosowo-czołowym, tzw. stopem. Dopełnieniem są dość duże, szeroko rozstawione oczy, co razem sprawia, że niekiedy przypomina głowę sowy z Disnejowskich bajek. Głowa ukoronowana jest szeroko rozstawionymi, nisko osadzonymi, małymi, zaokrąglonymi na końcach uszami, które w środku posiadają charakterystyczny włochaty „pędzelek”. Cechą jest również tzw. kryza, czyli obręcz gęstego, dłuższego futra okalająca brodę, szyję i pierś. Ogon jest krótki i puszysty, natomiast sama okrywa włosowa jest długa, miękka, gęsta, a w czasie ruchu powinna delikatnie falować. Barwa oczu (miedziana do mocno pomarańczowej, zielona lub niebieskozielona, głęboka niebieska, różnobarwne tęczówki (zielona/niebieska, miedziana/pomarańczowa) powinna współgrać z kolorem szaty, która z kolei występuje w kilkuset odmianach (m.in. jedno-, dwu-, trzybarwne, biały, bicolour, arlekin i van, colourpoint, czarny, czekoladowy, kremowy, liliowy, niebieski, rudy, szylkretowy, dymny, kameo, szynszylowy, pręgowany).