Hodowcy kotów syjamskich zapragnęli uzyskać kota o sylwetce w typie syjama, lecz bez odznak barwnych na części twarzowej, uszach, kończynach i ogonie – kota jednobarwnego. Aby to osiągnąć skrzyżowali koty syjamskie z jednolicie umaszczonymi kotami brytyjskimi i amerykańsk

Z takiego połączenia zawsze rodziły się koty jednobarwne, ponieważ odznaki barwne dziedziczą się jako gen recesywny. W celu zachowania smukłej sylwetki od samego początku hodowcy stosowali krzyżowanie wsteczne. Pierwsze starania o uznanie otrzymanej w ten sposób nowej rasy dokonywane były w latach 50. XX wieku. W 1970 roku uznano rasę kot orientalny we wszystkich odmianach barwnych na Wyspach Brytyjskich, a dwa lata później w Europie.

Wygląd

Kot orientalny waży około 2,5-4,5 kg, jest więc kotem średniej wielkości, o smukłej, eleganckiej, a przy tym muskularnej budowie ciała. Głowa jest proporcjonalna do tułowia, klinowata, pysk delikatny, wąski, nos prosty i długi. Podbródek i szczęki są silnie rozwinięte. Oczy w kształcie migdałów, lekko skośnie osadzone, średniej wielkości, intensywnie zielone (u odmiany białej dopuszczalne jest niebieskie zabarwienie tęczówek). Uszy duże, szeroko rozstawione, stanowią przedłużenie linii policzków, są szerokie u nasady, ostro zakończone, porośnięte wewnątrz delikatnym włosem. Szyja długa, smukła. Tułów szczupły, średniej wielkości, wydłużony. Kończyny długie, smukłe (tylne nieco dłuższe od przednich), dobrze umięśnione. Łapy są małe, owalne z poduszeczkami zabarwionymi stosownie do umaszczenia. Ogon cienki, długi, wąski u nasady, ostro zakończony. Futro ściśle przylegające do ciała, lśniące, sprężyste i delikatne, praktycznie bez podszerstka.

Koty orientalne występują w kilkudziesięciu odmianach barwnych. Wyróżniamy jednokolorowe: havanna (ciepły, równomierny kasztanowobrązowy), niebieski (czysty, jasno- do średnioniebieskoszarego), lawendowe (blady lawendowo-niebieski z wyraźnym różowym połyskiem), ebony (lśniąca, głęboka czerń aż do cebulek włosów), rudy (ciepły rudy, nikły wzór tabby), kremowy (jasnomorelowy); foreign white (czysto biały, bez jakiegokolwiek cieniowania). Szylkret: black tortie, lilac tortie. U wszystkich kolor podstawowy jest tak czysty i lśniący, jak to tylko możliwe. Kolor rudy albo kremowy jest tak rozłożony na ciele, że wygląda jak cieniowanie. Rude albo kremowe podpalenie na grzbiecie nosa jest pożądane. Tabby: tygrysowaty, pręgowany, cętkowany, agouti z lub bez srebrnego we wszystkich kolorach. U ticket-tabby tułów jest całkowicie wolny od rysunku, tylko na kończynach występuje silne pręgowanie. U wszystkich tabby pożądana jest widoczna litera „M” na czole. Dymne: jasnoplatynowy podszerstek, czubki włosów i krótko owłosione części ciała (partia twarzowa, uszy, nogi) pigmentowane delikatniej lub mocniej w którymś z opisanych już kolorów. U kotów jednobarwnych futro powinno mieć ten sam odcień na całym ciele oraz włosy od nasady do końców równomiernie zabarwione. U odmiany tabby musi zostać zachowany wyraźny kontrast między zasadniczą barwą futra a barwą jego rysunku. U odmiany srebrzystej musi być wyraźna różnica między jasnym kolorem podszycia i ciemnymi końcówkami włosów.