Rasy kotów

23.08.2010
autor:  Magdalena Zielony
kategoria:  Rasy kotów

Wiele podań i legend mówi o tym, że były to koty wikingów, którzy sprowadzili koty z Azji Mniejszej głównie by wyłapywały myszy i szczury. Potężny, półdługowłosy kot norweski leśny, należy do ras naturalnych, czyli takich które żyły swego czasu na wolności, w tym przypadku, w lasach Skandynawii.

Historia rasy

W powstaniu rasy i jej rozwoju człowiek nie brał szczególnego udziału, chociaż to właśnie jego pomoc pomogła rasie przetrwać. W momencie znacznego rozwoju urbanizacji, futro kotów zaczęło tracić na urodzie, dlatego ludzie postanowili otworzyć linie hodowlane, celem zachowania tej unikatowej cechy. Jednak odpowiedzialni hodowcy, pragną zachować rasę z jej pierwotnymi cechami zatem wymagają zakazu krzyżowań z innymi rasami, a sama hodowla nastawiona jest na uzyskanie szczególnych barw futra. Jako rasa zostały uznane oficjalnie w latach 70 wieku XX. W Polsce natomiast hodowlę zapoczątkowano w 1990 roku.

Wygląd

Koty norweskie są kotami dużymi (dorosły osobnik osiąga wagę 4,5-8 kg), o wydłużonym tułowiu i wysokich nogach. Tylne łapy są dłuższe niż przednie, co pozwala im na zwinne skoki. Łapy są silne, zakończone okrągłymi, owłosionymi stopami. Na uwagę zasługują specyficznie haczykowato zagięte pazury, które są przystosowaniem do swobodnego schodzenia z drzewa głową w dół. Średniej wielkości głowa widziana z przodu ma kształt trójkąta równobocznego, posiada dobrze wysklepioną czaszkę, długi prosty nos oraz mocno zaakcentowaną żuchwę. Profil norwegów jest dość typowy dla rasy. Ważne jest, aby linia poprowadzona pod odpowiednim kątem od czoła przez koniuszek nosa powinna być prosta, zapewniając tym samym tzw. „norweski profil”.

Cechą, która przykuwa uwagę człowieka pierwszy raz spotykającego się z tą rasą, jest specyficzne spojrzenie. Migdałowe oczy są duże, owalne, osadzone pod lekkim skosem. Kolor oczu nie jest determinowany barwą futra. Mogą być złote, zielone, niebieskie. Uszy natomiast dość szeroko rozstawione, szersze przy podstawie, zakończone charakterystycznym pędzelkiem. Ozdobą kotów tej rasy jest puszysty ogon wyglądający jak pióropusz, sięgający do łopatki oraz dość szerokie portki, czyli kępy dłuższej i bardziej gęstej sierści w okolicach łap tylnych. Również w okresie zimowym zaznacza się u kota kołnierz. Na reszcie ciała są średniej długości, przy czym okrywowe muszą być raczej sztywne i mocne, aby chroniły przed wilgocią. Podszycie jest gęste i długie, chroniące przed zimnem. Z daleka włosy norweskiego kota leśnego wyglądają jakby trochę były tłuste, co jest cechą normalną u kota żyjącego na swobodzie. Jeśli chodzi o umaszczenie dopuszczalne są praktycznie wszystkie, aczkolwiek nie powinno być znaczeń liliowych, cynamonowych, czekoladowych i fown. Nie ma natomiast ograniczeń jeśli chodzi o dodatki bieli. Najpopularniejszym umaszczeniem, podobnie jak u poprzedniej rasy, jest czarne pręgowane klasycznie lub tygrysio z białym lub bez dodatku koloru białego. Rasa również jest podzielona na dwa odłamy – posiadające lub nie posiadające gen aguti gwarantujący umaszczenie dzicze. Sierść ze względu na gruby, niemoknący podszerstek i dłuższe włosy okrywowe jest wodoodporna i stanowi doskonałą ochronę przed zimnem.


1 2 //1
zapisujemy ocenę
Oceń artykuł:
Wasza ocena: 1.0 (1 głosów)

Poprzedni Następny
Zobacz również
Komentarze (0)

Jeszcze nie skomentowano tego artykułu