Kot europejski, zwany przez znawców celtyckim, jako rasa jest stosunkowo młody, bo zatwierdzona została w 1982 roku. Jest blisko spokrewniony z kotem brytyjskim. Jednak w porównaniu z pozostałymi rasami charakteryzuje się najszerszą pulą genową.

Historia rasy

Swego powstania nie zawdzięcza żadnym manipulacjom hodowlanym. Wzorzec tych kotów został oparty na przeciętnym kocie domowym, co sprawiło, że często nazywa się je „nieoszlifowanymi diamentami”. Początkowo rasa uznana była jako rasa kotów brytyjskich, jednak w roku 1982 FIFe uznała odrębną grupę. Kotów europejskich nie wolno krzyżować innymi rasami. Może to bowiem utrudnić starania o większe zróżnicowanie odmian w obrębie rasy.

Wygląd

Europejski kot krótkowłosy posiada ciało średnich rozmiarów (samiec 4 kg, samica 3 kg), z krótkimi kończynami i stosunkowo krótkim ogonem szerszym u nasady, zwężającym się ku końcowi. Sylwetka jest mocna, zwarta, ale i giętka. Typowe są szeroka klatka piersiowa i dość duża głowa, bardziej dłuższa, niż szersza. Zaokrąglone czoło uzupełniają dobrze rozwinięte policzki i podbródek. Oczy są średniej wielkości, lekko skośnie i szeroko rozstawione, powinny mieć odcień miedziany lub złoty. Uszy podobnie – szeroko osadzone, lekko zaokrąglone na końcach. Wysokość uszu powinna być równa ich szerokości u nasady. Nos jest delikatnie szerszy i długi. Futro kota europejskiego jest gęste, krótkie, mocne i lśniące ale gęste podszycie nie jest wskazane. Włos powinien być jednolicie ubarwiony. Rasa ta cechuje się różnorodnością barw futra, które to barwy również zależą od koloru oczu. Mamy koty białe (oczy niebieskie, miedziane lub różno barwnikowe), czarne, niebieskie, kremowe, rude, szylkretowe, niebiesko-kremowe, dwubarwne, dymne. Dość popularna jest odmiana czarna, jednak włosy muszą być jednolicie ubarwione, a wszelkie odbarwienia są uznawane za wadę.