Święte koty – tak często mówiło się o tej rasie. Wynikało to z legend o bohaterskim protoplaście rasy. Znakiem rozpoznawczym kotów birmańskich jest obecność białych „rękawiczek i butków” na końcówkach ciemnych łap.

Historia rasy

Niegdyś koty birmańskie uważane były za koty święte. Legenda głosi, że były niegdyś zupełnie białe z żółtymi oczami. W czasie pewnej bitwy jeden z kapłanów zakonu został zamordowany przed posągiem bogini Tsu-Kya-Kse. Kot zakonnika z żalu łapkami dotknął rzeźby, po czym weszła w nią dusza kapłana. Po tym wydarzeniu kotu pociemniały łapy oraz pyszczek, a końcówki łapek, którymi dotknął posagu, pozostały białe.

Przedstawiciele tej rasy zostali przywiezieni przez amerykańskiego milionera do Francji. W czasie pobytu w Birmie zakupił on parę kotów od zakonnika. Niestety samiec nie przeżył podróży, ale szczęściem samica była w ciąży, co dało początek hodowli. Dziś powszechnie wiadomo, że rasa powstała w wyniku bardzo dokładnej i selektywnej hodowli, a legenda miała posłużyć jako chwyt marketingowy.

Wygląd

Kot birmański jest kotem półdługowłosym o silnej, muskularnej budowie. Głowa ma kształt klina, z silnie zaokrąglonymi bokami i wyraźnie zaznaczonym podbródkiem. Powinna być przy tym dłuższa niż szersza. Czoło jest dość wysokie, wypukłe, u nasady uszu spłaszczone. Nos dość płaski, szeroki, z lekkim zagłębieniem nasady, ale nie tak głębokim jak „stop”. Uszy nie powinny być za nisko osadzone, otwarte, dłuższe niż szersze, są lekko zaokrąglone na wierzchołkach. Oczy winny być błyszczące o niebieskiej barwie, szeroko otwarte i sprawiać wrażenie zaciekawionych. Lekki zez czy oczy orientalne stanowią element niepożądany w hodowli. Ogon jest niezbyt długi, puszysty, w czasie snu zwinięty do przodu, nie powinien wybiegać za łopatkę. Długość futra jest różna w zależności od części ciała. W okolicy tułowia jest dłuższe, również wymagane są portki i kołnierz. W czasie ruchu sierść nie powinna ani za bardzo przylegać, ani odstawać.

Bardzo typowe dla tej rasy są ściśle określone oznaki. Na głowie, uszach, łapach i ogonie powinny być jednym kolorze. Podobnie z odbarwieniami warg i oczu. Cechą rozpoznawczą rasy są oznaki na łapach. Istnieją ścisłe kryteria, które są restrykcyjnie przestrzegane. Chodzi mianowicie o rękawiczki, czyli oznaki na przednich łapach, które powinny być wyraźnie zaznaczone linią biegnącą wzdłuż stawów i być symetrycznie rozmieszczone. Z kolei na przedniej stronie tylnych kończyn białe oznaki powinny kończyć się w linii stawu skokowego, a na tylnej stronie tworzyć biały, klinowaty, ostro zaznaczony pasek, kończący się tuż przed kością stępu. Należy zaznaczyć, że wszystkie oznaki powinny być symetryczne. Okrywa włosowa powinna być jak najjaśniejsza. Spotyka się odmiany z oznakami ciemnobrązowymi (sealpoint), niebieskimi (bluepoint), czekoladowymi (chocolatepoint), liliowymi (lilacpoint), rudymi (redpoint), kremowymi (creampoint), szylkretowymi (tortiepoint) oraz tabby (tabbypoint).