Wiadomym jest, że koty raczej unikają wody. Jeśli jednak chcielibyśmy takiego, który wodę lubi do tego stopnia, że potrafi nieproszony wejść do miski wypełnionej po brzegi, idealnym okaże się kot bengalski.

Historia rasy

Historia kota bengalskiego rozpoczyna się w latach 40. ubiegłego stulecia w Japonii, gdzie bardzo szybko zaprzestano krzyżówek kotów, celem uzyskania takiego, który przypominałby lamparta. Dopiero około 1960 roku amerykańska biolog Jean Mill ponownie zajęła się krzyżowaniem kotów domowych z dzikimi kotami bengalskimi, w celu uzyskania „miniatury” lamparta, czyli kota w cętki. O ile typowy wzór na futrzanie nie był aż takim problemem, o tyle bezpłodność pierwszych pokoleń samców już tak. Dlatego zaprzestano pracy nad badaniami, aż do lat 80. XX wieku, kiedy w wyniku krzyżowania kota domowego, abisyńskiego i egipskiego mau uzyskano kota o lamparcim wyglądzie, ale pozbawionego dzikiego charakteru.

Wygląd

Koty bengalskie to koty duże. Niektóre samce mogą osiągać 8-10 kg. Samice zwykle są około 2 kg lżejsze. Są to koty o solidnej, muskularnej, sprężystej sylwetce. Tylne kończyny są dłuższe od przednich. Głowa wpisuje się w kształt klina, lekko zaokrąglona, stosunkowo mała. Linia czoła tworzy lekki łuk z linią nosa. Ten natomiast jest szerszy i długo wydłużający się ponad linie oczu. Typowe dla rasy są uwydatnione poduszeczki wąsów oraz silnie zaznaczony podbródek. Oczy kota bengalskiego są duże, owalne, ale dopuszcza się kształt migdała. Nie są zbytnio wyłupiaste, dostosowane do umaszczenia. Mogą być brązowe, zielone, złote, niebieskozielone, niebieskie. Uszy osadzone wysoko, małe, szersze u nasady, zwężające się ku górze, lekko pochylone w przód. Ogon jest dość długi, zaokrąglony na końcu. Kot bengalski należy do kotów krótkowłosych. Okrywa jest gęsta, delikatna i przyjemna w dotyku. U kociąt można spotkać dłuższą sierść.

Bardzo ważne u kotów tej rasy są charakterystyczne cętki. Mogą one przybierać kształty grotów, łapy innego zwierzęcia, półksiężyców. Musi być wyraźna różnica w odcieniach barwy podstawowej a kolorem cętki. Szyja, klatka piersiowa i brzuch powinny być białe. Brak cętek na brzuchu dyskwalifikuje kota na wystawach.

Bardzo istotne jest umaszczenie. Oceniając je bierze się pod uwagę kolor okrywy włosowej i cętek. Należy zawsze pamiętać o tym, że ostateczny kolor futra i cętek kształtuje się około 6 miesiąca życia. Na czole powinien istnieć ciemny znak w kształcie litery M, a na tylnej stronie uszu jasne odciski. Umaszczenie jest różnorodne. Najczęściej czarne klasycznie pręgowane, czarne cętkowane, sepiowe klasycznie pręgowane, sepiowe cętkowane oraz norka i śnieżne (również klasycznie pręgowane lub cętkowane).