Wielu właścicieli kotów ma duże problemy z niewłaściwym zachowaniem się ich podopiecznych. Najczęściej takie zwierzęta są nadmiernie płochliwe i bojaźliwe. Powodów takiego zachowania może być wiele, jednak do najczęstszych należą traumatyczne przeżycia w młodym wieku lub silne bodźce, które wpłynęły na reakcję pupila.

Jak objawia się takie zachowanie?

Zwierzęta, które często siedzą w ciemnych miejscach, na przykład pod szafą, stołem czy w budkach na drapaku możemy nazwać bojaźliwymi. Koty, które tak się zachowują często źle reagują na wszelkie nowe wydarzenia w domu. Strach czasami powoduje u nich nawet otworzenie drzwi, bądź odwiedziny naszych znajomych. Czworonogi, które są mocno zestresowane często poruszają się z pochyloną i obniżoną sylwetką. Ogon mają opuszczony nisko, niemal schowany pod ciało. Szukają ciemnego i cichego schronienia, gdzie będą mogły przeczekać w spokoju. Najczęściej oczy takiego kota są szeroko otwarte, a źrenice mocno rozszerzone.

Przyczyny

Najczęściej takie sytuacje wynikają z zaburzeń w wieku dorastania kociąt. Przez pierwsze tygodnie życia zwierzę powinno stopniowo przyzwyczajać się do spotykanych dźwięków i zdarzeń, szczególnie jeśli w ich wyniku nie dochodzi do urazów fizycznych czy psychicznych. Kocięta w sytuacjach zagrożenia biegną po pomoc do matki. Obserwując jej reakcję uczą się odpowiednich zachowań. Jeśli rozwój naszego pupila został zaburzony, na przykład przed zbyt wczesne odłączenie od matki możemy być pewni, że w przyszłości będzie się on czuł mniej pewnie. Podobnie dzieje się z kociętami samic, które rodzą po raz pierwszy. Niedoświadczone matki nie są w stanie odpowiednio zająć się potomstwem, co rzutuje na ich przyszłe zachowanie.

Taki rodzaj zachowań jest wynikiem tego iż zwierzę nie potrafi poradzić sobie z natłokiem zdarzeń jakie mają miejsce wokół niego. Nie potrafi ono odpowiednio przeanalizować zaistniałej sytuacji i prawidłowo ocenić stopnia zagrożenia.

Czasami u kotów występuje strach przed określona sytuacją. Przykładem może być agorafobia (lęk przed otwartą przestrzenią) czy ksenofobia (lęk przed obcymi). U podłoża takich zachowań leży pojedynczy incydent, który był dla danego osobnika na tyle traumatyczny, że wywołał strach przed określoną sytuacją. W przypadku agorafobii mógł to być na przykład atak psa lub dzikiego kota.