Objawy

W przebiegu choroby wyróżnia się 3 fazy. Na początku występuje faza ostra, podczas której można zaobserwować u kota powiększenie węzłów chłonnych, wzrost temperatury wewnętrznej, niekiedy zapalenie spojówek i jamy nosowej oraz biegunkę. Wymienione objawy ustępują po kilku tygodniach lub miesiącach.

Następnie choroba przechodzi w fazę utajoną, czyli bezobjawową. Taki stan może utrzymywać się przez bardzo długi okres czasu – wiele miesięcy lub lat. W Europie Środkowej trwa średnio 4 lata.

Ostatnią fazą choroby jest przejście formy bezobjawowej w formę przewlekłą. Tutaj objawy stają się bardziej dokuczliwe dla kota. Pojawia się zapalenie jamy ustnej i dziąseł (zwierze chudnie bo pobieranie karmy staje się dla niego bardzo bolesne). Zmiany dotyczą też układu oddechowego (nieżyt, duszność) i pokarmowego (biegunki). Węzły chłonne są powiększone. Może rozwinąć się zapalenie skóry. Powyższym objawom towarzyszy spadek odporności organizmu. W wyniku postępującego wyniszczenia organizmu kota oraz znacznej niedokrwistości zwierzę pada w przeciągu kilku miesięcy.

Jak rozpoznać chorobę?

Zważywszy na długi okres bezobjawowy, rozpoznanie FIV nie jest prostym zadaniem. Poza tym objawy towarzyszące chorobie nie są charakterystyczne, może je wywołać szereg innych czynników. Dlatego jeśli tylko zauważymy niepokojące zmiany u naszego podopiecznego jak choćby posmutnienie, brak apetytu, biegunkę nie zwlekajmy z wizytą u weterynarza. Właściwie jedyną skuteczną metodą diagnozowania FIV są badania serologiczne, które zleca lekarz w oparciu o wywiad i objawy. Takie badanie warto wykonać profilaktycznie w sytuacji gdy chcemy przygarnąć dzikiego kota, zwłaszcza jeśli w domu znajdują się inne koty.