Jest to jedna z najgroźniejszych chorób dotykających koty. W jej przebiegu dochodzi do zaburzenia odporności zwierząt i powstania guzów nowotworowych. Jak dotąd jest to choroba nieuleczalna, dlatego tak ważne jest przestrzeganie terminów szczepień profilaktycznych.

Przyczyny i sposób zarażenia

Choroba jest wywoływana przez retrowirus, czyli taki, który w swojej budowie zawiera kwas RNA. Jest on chorobotwórczy wyłącznie dla kotów, nie stanowi żadnego zagrożenia dla ludzi czy psów.

Do zakażenia dochodzi podczas wzajemnych kontaktów kotów. Największy poziom wirusa jest w ślinie, dlatego jest on tak łatwo przenoszony podczas wzajemnej pielęgnacji sierści lub w czasie walk kocurów. Nie występuje jakaś szczególna predyspozycja rasowa, czy wiekowa do zachorowania na to schorzenie. Niemniej jednak można powiedzieć, że odsetek chorych kocurów jest większy niż kotów kastrowanych czy kotek. Jest to wynikiem trybu życia jaki prowadzą samce. Ciągłe walki terytorialne i kontakty z wieloma kotkami sprawiają, że mają one większe szanse zarażenia się wirusem białaczki.

Najczęściej zachorowalność zwierząt jest duża w miejscach, gdzie przebywa dużo osobników. Takimi środowiskami są hodowle bądź schroniska dla zwierząt. Duże zagęszczenie kotów sprzyja podatności na infekcję.

Do zarażenia może dojść także w czasie porodu lub jeszcze w czasie trwania ciąży, wirus bowiem ma zdolności pokonywania bariery łożyskowej. Młode kocięta mogą zostać zainfekowane również podczas ssania mleka matki. U około 80% zarażonych kotek dochodzi jednak najczęściej do zamierania płodów bądź kocięta padają zaraz po narodzinach.

Objawy choroby

Najczęściej pierwsze objawy pojawiają się w dłuższym czasie od zakażenia, po kilku miesiącach lub nawet latach. Brak jest tutaj charakterystycznych oznak choroby, które potwierdzałyby ją w stu procentach. Zaczyna się najczęściej od ogólnego spadku odporności i pogorszeniu się stanu zdrowia. Może się to przejawiać utratą apetytu, podniesioną temperaturą ciała, depresją, nadmierną sennością, powiększeniem węzłów chłonnych czy bladością błon śluzowych. Objawy nie są typowe, dlatego rozpoznanie choroby jest dość trudne.