Tchórz europejski (Mustela putorius) jest przodkiem współczesnych fretek domowych (Mustela putorius furo) – z tego też dziedzictwa wynikają jego właściwości osobnicze. I jak w naturze, tak również w warunkach hodowlanych, samiec z samicą schodzą się jedynie w celu prokreacji w okresie godowym.

Tchórzofretka to zwierzę bardzo terytorialne – na wolności jeden samiec posiada obszar wielkości około 1 km² i wprowadzenie na ten teren innego osobnika wywołuje agresję. Takie zachowanie możemy zaobserwować także w domu, gdy do klatki wprowadzamy nowego delikwenta. Nowe osobniki mają szansę na zadomowienie, jeżeli zostaną przyjęte i zaakceptowane jako rodzeństwo. Fretki bowiem nie są zwierzętami stadnymi i grupy, w jakie je łączymy nie powinny przekraczać 3 osobników. Pozostawienie razem osobników, które się nie tolerują, długofalowo niesie bardzo niekorzystne skutki zdrowotne, spowodowane wysokim poziomem stresu. Z tego też powodu niekastrowane samce nie powinny być trzymane z innymi osobnikami – będą one bowiem wykazywać bardzo dominujące zachowania. Z tej właśnie przyczyny, a także dla zmniejszenia intensywności zapachu moczu kastrujemy samce. Pamiętajmy jednak, że kastracja nie pozbawi samca całkowicie zapachu, gdyż posiada on także gruczoły zapachowe, które pozostaną aktywne.

Pierwsza ruja u samic pojawia się w wieku około 4-10 miesięcy i manifestuje się obrzmieniem sromu. Są to zwierzęta, u których występuje owulacja prowokowana, co oznacza, iż gdy samica nie zostanie pokryta, to ruja trwać może nawet do 6 miesięcy. Zjawisko to bardzo niekorzystne oddziałuje na samicę – długo utrzymujący się wysoki poziom estrogenów upośledza funkcję szpiku kostnego. Choroba taka może jednak rozwinąć się także u samic wysterylizowanych pod wpływem estrogenów produkowanych przez chore nadnercza. Zdarza się to jednak bardzo rzadko i rozwija się po 1-2 latach, w odróżnieniu od hyperestrogenizacji spowodowanej permanentną rują, gdzie zaburzenie funkcji szpiku widoczne jest już pod koniec sezonu rozrodczego w postaci pancytopenii.