Świnka morska (Cavia porcellus) jest częstym gościem w naszych domach. Niewielu właścicieli zdaje sobie jednak sprawę z tego, że jest to zwierzę o bardzo ciekawej, międzynarodowej historii.

Wywodzi się ona od dzikiej świnki morskiej oryginalnie zamieszkującej Andy i nadal występuje tam bardzo pospolicie. W wielu krajach europejskich, a także w Stanach Zjednoczonych utrzymywana jest ona jako zwierzę towarzyszące, jednak w Ameryce Południowej jest to cenne źródło dobrego mięsa i jest tam specjalnie w tym celu hodowana. Istnieje duża różnorodność wśród świnek morskich i wynika ona głównie z krzyżowania trzech podstawowych ras – angielskiej, abisyńskiej i peruwiańskiej. Oficjalnie na wystawach uznanych jest 11 ras.

Biologia

Średnia długość życia świnki morskiej wynosi 6-8 lat. Dojrzałość płciową samce osiągają w wieku 3-10 tygodni, natomiast samice w wieku 4-6 tygodni. Ta wczesna dojrzałość bardzo często skutkuje niechcianymi ciążami u zbyt młodych samic niedostatecznie wcześnie oddzielonych od samców w miocie. Dojrzałość hodowlaną osiągają one bowiem dopiero około 3-5 miesiąca życia. Jeżeli samica ma być przeznaczona do rozrodu to pierwsze krycie musi nastąpić przed zrośnięciem spojenia łonowego, czyli przed 6 miesiącem, gdyż później może mieć ona problemy z porodem. Cykl płciowy przebiega 15-19 dni, z okresem rui trwającym średnio 6-11 godzin. Ciąża trwa u nich przeciętnie 59-72 dni i zależna jest od liczebności miotu – im jest on liczniejszy, tym trwa krócej. Zwykle rodzą się 2-3 młode i ze względu na długą ciążę są one dobrze rozwinięte, gdyż są zagniazdownikami. Sam poród rzadko przebiega z komplikacjami i trwa około 30 minut. Młode ważą 50-100 g i są karmione przez matkę mlekiem około 2-3 tygodni, potem są odsadzane i bezwzględnie seksowane. Laktacja u matki utrzymywać może się do 3-4 tygodni.

Masa ciała samca wahać powinna się w granicach 1000-1800 g, natomiast samicy 700-1000 g, przy długości ciała wynoszącej 20-36 cm. Dorosłe osobniki posiadają 20 zębów – odpowiednio w żuchwie i szczęce po dwa siekacze, dwa przedtrzonowce i sześć trzonowców. Są to zęby stale rosnące, dlatego dla zachowania prawidłowego zgryzu muszą być także stale ścierane- zapewnia to kontakt powierzchni zębowych podczas żucia odpowiednich pokarmów – najlepiej siana i trawy, co warunkuje ich długie i częste ruchy żucia.