Królik domowy pochodzi od dzikiego królika europejskiego, który jest od niego około dwukrotnie większy i cięższy i nie występuje w tak wielu odmianach barwnych. Jednak czy jest cos co je jeszcze łączy?

Po wielu latach udomowienie królika uczyniło z niego zwierzę towarzyszące, o zupełnie innych atutach, niż te, które skłoniły ludzi do rozpoczęcia jego hodowli. Początkowo krzyżując króliki ludzie skupiali się na ich masie i łagodnym usposobieniu, jednak z czasem wyodrębniła się z nich zupełnie nowa grupa – króliki miniaturowe. Jako prekursorów tego trendu w krzyżowaniu uważa się Holendrów.

Wybierając odpowiedniego dla nas królika musimy skupić się na następujących aspektach:

• rodzaj szaty – warunkuje nam to czas jaki chcemy poświęcić na jego pielęgnację;
• maść – ogranicza nas tu jedynie nasza wyobraźnia;
• wielkość królika – w obrębie miniatur znajdują się rasy od 700 do 2500g (najlżejsze odmiany rex, natomiast najcięższe Mini Lop).

Podział ze względu na rodzaj sierści

• Gładkowłose – nie wymagają one specjalnej pielęgnacji, dlatego bardzo polecane są dla dzieci i początkujących właścicieli. Należy szczotkować je raz w tygodniu.
• Lew – jego włosy na karku są dłuższe niż na reszcie ciała, co daje nam efekt „lwiej grzywy”, tułów jest gładkowłosy, pielęgnacja jak u ras gładkowłosych.
• Angora – posiada długą sierść na całym ciele, oprócz pyszczka – są bardzo wymagające w utrzymaniu, należy je szczotkować codziennie – w przeciwnym razie powstaną bolesne kołtuny, odparzające skórę.
• Minirex – posiada wyjątkowo aksamitne i miękkie futro o równej długości. Nie wymagają one specjalnej pielęgnacji – jedynie regularnego szczotkowania raz w tygodniu, jak rasy gładkowłose.
• Minibaran – spotyka się tu odmiany gładkowłose i rzadziej długowłose, cechą charakterystyczną dla nich jest „kępka” sterczących włosów między oklapniętymi uszami.
• Króliki kaszmirowe i satynowe – bardzo rzadkie odmiany.