Charakterystyczne pyzate policzki napełnione pokarmem, bystre oczy i zróżnicowany temperament. Choć do chomikowatych zalicza się dziś ponad 300 gatunków, polscy hodowcy tych zwierząt ograniczają się zazwyczaj jedynie do sześciu. Mimo to, różnorodność ich cech sprawia, że i tak mają w czym wybierać.

Różnią się znacząco: przyzwyczajeniami, preferencjami, wielkością czy barwą. Z reguły pozostają samotnikami i nie lubią dzielić klatki z innymi chomikami. Po okresie, w którym służyły przede wszystkim jako obiekt badań lub pożywienie dla węży boa, pytonów czy waranów, chomiki stały się także gatunkiem hodowlanym, znajdującym szerokie rzesze amatorów. Mimo że gryzonie te żyją stosunkowo krótko (2-3 lata), zazwyczaj nie sprawiają większych problemów swym właścicielom. Do rzadkości należą przydarzające się tym zwierzętom złamania, alergie czy choroby skóry. Dlatego też cieszą się dużą popularnością, która jednak zmienia się w zależności od gatunku i jego hodowlanych wymagań.

Chomik dżungarski

Szare ubarwienie grzbietu z biegnącą przezeń czarną pręgą. Do tego krępa budowa ciała, małe uszy i duże, okrągłe oczy. Tak wygląda jeden z najchętniej kupowanych dziś gatunków chomików, zalecany przede wszystkim początkującym hodowcom. Chomik dżungarski  charakteryzuje się niewielkimi rozmiarami (średnia długość ciała to 6-8 cm, waga 40g), które różnią się jednak nieznacznie w zależności od płci. Występuje w dwóch podgatunkach, z których pierwszy – zachodnioazjatycki – bieleje w okresie zimowym. Drugi zaś – wschodnioazjatycki – nie zmienia ubarwienia. Jego nazwa pochodzi od Dżungarii, rejonu Chin, gdzie został odkryty. W diecie tego gryzonia nie może zabraknąć ziaren, nasion, owoców oraz mięsa, będącego cennym źródłem białka. Rozmnażanie chomika dżungarskiego nie jest z reguły problematyczne. W jednym miocie samica rodzi od 3 do 7 młodych, które przychodzą na świat ślepe i nagie. Szybko jednak socjalizują się z właścicielem, dlatego uznawane są za zwierzęta wyjątkowo towarzyskie.

Chomik europejski

Uznawany jest za największy ze wszystkich gatunków, gdyż jego długość zbliża się do 30 cm, waga zaś nawet do 800 g. Ciągle jednak traktowany  jest głównie jako szkodnik. Stosunkowo źle znosi niewolę, preferując jednocześnie życie na polach, skrajach lasów, nieużytkach rolnych czy łąkach. Charakteryzuje go brązowy grzbiet, czarny brzuch i liczne białe łatki w okolicy pyszczka. Spotkać można także odmianę jednolicie czarną bądź jasną. W swej diecie preferuje przede wszystkim zboża, larwy, owady, a nawet małe ślimaki. Chomik europejski łatwo się rozmnaża, a w jednym miocie może przyjść na świat nawet 20 młodych. Rekordowa pozostaje także długość życia. Na wolności gatunek ten przeżywa nawet do 6 lat.